บทที่ 264 ไม่เจอกันนานเลยนะ รีอาน่าของผม

หนาว ... มันหนาวมาก ... น้ำทะเลเย็นเฉียบล้อมรอบตัวเธอ ดูเหมือนเธอจะมีอาการหูแว่ว... เธอได้ยินฮีลตันเรียกเธอ... ฮีลตันกลับมาแล้วหรือ? ด้วยความงุนงง ร่างที่จมลงของเธอถูกแขนอันทรงพลังคู่หนึ่งจับไว้ เธอรู้สึกว่ามันหายใจลำบาก แต่ในทันที ริมฝีปากของเธอก็ถูกจูบโดยริมฝีปากคู่บางนุ่ม คน ๆนั้นกำลังช่วยให้เธอหายใจ 'ฮีลตันนั่นคุณเหรอ?' ... "รีอาน่า...รีอาน่า! ตื่นน! ตื่นน! คุณหลับไม่ได้นะ! รีอาน่า ตื่นสิ!" ฮีลตันทำการกดหน้าอกให้เวอเรียนต่อไป แต่เธอไม่สามารถคายน้ำทะเลที่ทำให้เธอสำลักออกมาได้ ดวงตาของฮีลตันเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความวิตกกังวล และเสียงของเขาก็สั่น "ขับรถเร็ว ๆ เข้า!" คุชรีบขึ้นรถ รถมายบัคสีดำขับอย่างรวดเร็วในคืนที่มืดมิด “เจ้านาย ไม่ต้องห่วง เราเกือบถึงโรงพยาบาลแล้ว!” "เวอเรียน มอนท์! ตื่น!" ฮีลตันลืมนับจำนวนการกดหน้าอกที่เขาทำไป ในที่สุดเวอเรียนก็พ่นน้ำทะเลที่ทำเธอสำลักเข้าไป “แค๊ก...แค๊ก... ” ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยเข้ามาในสายตาที่พร่ามัวและสั่นไหวของเธอ “ฮีลตัน ... !” เธอยิ้มด้วยใบหน้าที่ซีดของเธอ เธอต้องเห็นภาพหลอน... ซาเวียร์กำลังเข้าพิ