บทที่ 254 เขาคือของฉัน

แม้ว่าเวอเรียนจะใจอ่อนกับสิ่งที่ซาเวียร์พูด แต่เธอก็ไม่ได้ปลดล็อคกุญแจมือของเขาออก ซาเวียร์ถามด้วยสายตาที่ลึกซึ้งว่า "แสดงว่าคุณไม่เชื่อผม" "ฉัน..." เมื่อมองไปที่ใบหน้าของฮีลตัน เธอก็ไม่สามารถใจแข็งได้ ซาเวียร์ยังคงพูดต่อไปว่า "ไม่เป็นไร ปล่อยให้ผมถูกใส่กุญแจมือไว้ที่นี่แบบนี้ ถ้าผมต้องต้องถูกใส่กุญแจมือที่นี่เป็นเวลา 10 วันหรือนานถึงครึ่งเดือน ผมอาจจะต้องทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า" เวอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ และไม่พูดอะไรอีก เมื่อใกล้จะถึงเวลาอาหารกลางวัน เวอเรียนก็มองไปที่ซาเวียร์ ที่หลับตาอยู่ และกำลังพักผ่อน เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "คุณพักผ่อนอีกสักพักนะ ฉันจะออกไปซื้ออาหารกลางวันมาให้คุณ" ซาเวียร์ไม่ได้ตอบเธอ เวอเรียนรู้ว่าตอนนี้เขาต้องโกรธแน่นอน เมื่อเวอเรียนซื้ออาหารกลางวันกลับมา เธอก็ป้อนเขาเหมือนเดิม อย่างไรก็ตาม ซาเวียร์ไม่ได้รู้สึกหิวมากนัก หลังจากกินไปสองคำ เขาก็หงุดหงิดและพูดว่า "ผมไม่อยากกินแล้ว!" มือของเขาถูกมัด ดังนั้นมันจึงไม่สะดวกอย่างมากสำหรับเขาที่จะกิน ตลอดทั้งเช้า เวอเรียนคิดอย่างมาก เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "ฉันจะคลายมือขวาของคุณออก นี้จะช่วยให้คุณ