บทที่ 241 เธอจะรอฮีลตัน ฟัดด์กลับบ้านเสมอ

ภายใต้ความมืดการปกคลุมของยามค่ำคืน สะพาน โบลท์ ซีสว่างสลัว ๆ ด้วยโคมไฟถนนสีเหลืองริบหรี่ ลมทะเลเย็น ๆ พัดความหนาวเหน็บกัดลึกเข้าไปในคอของเวอเรียน เธอยืนอยู่บนสะพานขณะมองไปที่ผิวน้ำทะเลที่สงบและไม่มีที่สิ้นสุด ในที่สุด เธอก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไปขณะที่เธอตะโกนมันออกไป “ฮีลตัน ฟัดด์! ฮีลตัน! ฉันยังรอให้คุณกลับมา เร็วเข้า รีบกลับมา…” เสียงตะโกนของเธอแหบ และแห้งขณะที่เธอสะอื้น ลมทะเลในช่วงต้นฤดูหนาวให้ความรู้สึกเหมือนมีดคม ๆ เฉือนแก้มของเธออย่างเจ็บปวด ทันทีที่น้ำตาอุ่น ๆ ของเธอไหลอาบแก้มของเธอ พวกมันก็เย็นลง ด้วยการมองเห็นที่พร่ามัวของเธอ เธอจ้องมองไปที่ผิวน้ำของทะเลในขณะที่เธอยืนอยู่บนยอดสะพาน “ฮีลตัน…คุณอยู่ที่ไหน?” ชายชราลูอิสยืนอยู่ด้านข้างขณะที่เขาเฝ้าดูเธอ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น และมันมาจากบ้านของครอบครัวฟัดด์ ชายชราลูอิสรับสาย “สวัสดีครับ นายท่าน?” “ระวังนายหญิงให้ดี ฉันกังวลว่าเธออาจทำอะไรโง่ ๆ ” "ครับ ไม่ต้องกังวลครับ นายท่าน ผมจะทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายหญิงครับ” หลังจากคุยโทรศัพท์จบ ชายชรา ลูอิสก็หยิบผ้าห่มออกจากรถ เดินไปหาเวอเรียนแล้วยื่น