บทที่ 1169 เขามากับมรสุม 2

เชนน์ เชนน์ เชนน์… ขณะที่สติสัมปชัญญะหลุดลอยไป เสียงใสของหญิงสาวที่แสนคุ้นเคยร้องเรียกหา เสียงของแยนนี่ เสียงนั้นช่างแผ่วเบา เลือนลาง และอยู่ห่างไกลออกไป “แยนนี่…แยนนี่…แยนนี่…” เชนน์ที่ไร้สติกอบกุมมือของแยนนี่เอาไว้แน่น แยนนี่เม้มปาก นิ่วหน้ามองเขา เธอกระชากมือตัวเองออกอยู่สองสามครั้งก่อนจะหลุดจากอุ้งมือของชายหนุ่มในที่สุด ซามูเอลยืนพิงประตูวอร์ดผู้ป่วย เอ่ยถามขึ้นมา “เธอจะเอายังไงกับเขา? ที่เขากลายเป็นอย่างนี้เพราะพยายามจะมาช่วยเธอ ถูกไหม?” แยนนี่เดินออกจากห้องวอร์ดแล้วพูดเสียงนิ่ง “หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิต เวลาเดียวกันกับที่เขาไปแฟรี่ ครีกเพื่อช่วยฉัน ฉันก็เสี่ยงตัวอยู่บนกระเช้าเพื่อออกตามหาเขาเหมือนกัน ฉันไม่มีอะไรติดค้างเขา” ซามูเอลมองเชนน์ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาพูดเป็นกลางอย่างไร้อารมณ์ “ใช่ เธอไม่ได้ติดค้างอะไรเขา แต่เขายังติดค้างเธอ เขาคงไม่มีวันรู้หรอกว่าเธอต้องเสียอะไรไปทั้งชีวิตจากความทรมานที่เขามอบให้…” ก่อนซามูเอลจะทันได้พูดจบประโยค แยนนี่ยิ้มบางแล้วเอ่ยขึ้น “เขาไม่จำเป็นต้องรู้” ซามูเอลถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “เธอยังเป็นห่วงเขาเหรอ เธอคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องรู้เพ