บทที่ 1103 เราจะรู้สึกก็ต่อเมื่อคิดถึงกันและกัน 1

พวกเขานอนหันหลังชนกันในคืนนั้น แยนนี่รู้สึกตัวตลอดทั้งคืนเธอไม่สามรถข่มตาหลับได้ลง หลังจากที่เชนน์พลิกตัวไปมาบนเตียงหลายครั้งเขารู้สึกขุ่นเคืองจนทำอะไรไม่ถูก ชายหนุ่มดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนโอบกอดเธอไว้แน่น พวกเขานอนกอดกันในที่สุด หลังจากเงียบไปนานแยนนี่ที่นอนหนุนอกอยู่ก็ตัดสินใจถามขึ้นมาท่ามกลางความมืด "คุณจะคิดถึงฉันไหมถ้าฉันไปอเมริกา?" เสียงทุ้มตอบห้วนๆ ว่า "ไม่คิดถึง" เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจเธอและตอบอย่างฉุนเฉียว แยนนี่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอเขาภายใต้แสงสลัว "แล้วคุณจะไปหาฉันที่อเมริกาบ้างไหม?" "ไม่ไป" เชนน์ขว้างคำตอบขวานผ่าซากใส่ “แต่ฉันคิดถึงคุณนะ” เชนน์หลับตาและพูดห้วนๆ ว่า "งั้นก็รอไปแล้วกัน" แยนนี่กอดเขาแน่นและไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น สุดท้ายแล้วเธอก็ได้ทำการตัดสินใจครั้งใหญ่แบนี้และคงเป็นไปไม่ได้ที่เชนน์จะไม่รู้สึกไม่พอใจเลย เธอเข้าใจได้ แยนนี่ต้องการที่จะยืนอยู่ในมุมของเชนน์แล้วเข้าใจมุมมองของเขาด้วยเช่นเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่ามนุษย์มักจะเห็นแก่ตัวมากขึ้นเมื่อพวกเขาตกหลุมรักใครสักคนอย่างลึกซึ้ง เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณจะรอฉันไหมเชนน์?" แม้ว่