บทที่ 1104 เราจะรู้สึกก็ต่อเมื่อคิดถึงกันและกัน 2

วันที่แยนนี่จากไปนั้นตรงกับวันที่แปดของช่วงปีใหม่ ธุรกิจทั้งหมดกลับมาดำเนินการตามปกติและเดิมทีเชนน์วางแผนที่จะหยุดงานหนึ่งเดือนเนื่องจากหาได้ยากที่แยนนี่จะมีช่วงเวลาหยุดพักและอยู่ที่นอร์ทซิตี้ เขาถึงขนาดวางตารางวันหยุดทั้งหมดและกำหนดแผนการเดินทางในช่วงวันหยุดนั้นแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นใครจะไปรู้ว่าแยนนี่ไม่เพียงแต่จะไม่อยู่ที่นอร์ทซิตี้แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่ในประเทศด้วยซ้ำ ตั๋วเครื่องบินที่เชนน์จองไว้สำหรับวันหยุดพักผ่อนไม่ทันได้มอบให้เธอ ตอนแรกเขาวางแผนที่จะพาแยนนี่ไปเที่ยวทิเบตด้วยตัวเอง เชนน์เดินทางออกจากคฤหาสน์ในช่วงเช้าของวันที่แปด เนื่องจากเที่ยวบินของแยนนี่คือช่วงบ่ายเธอจึงไม่รีบร้อน แต่ดูเหมือนว่าแยนนี่จะไม่มีเวลาแม้แต่จะทำอาหารเช้าให้เชนน์ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยังที่ทำงานของตัวเอง ดูท่าว่าเชนน์จะกำลังหลีกเลี่ยงแยนนี่ราวกับว่าเธอเป็นโรคระบาดร้ายแรง เจคเป็นคนขับรถไปส่งเธอที่สนามบินตอนประมาณบ่ายสามโมงของเที่ยวบินในวันนั้น ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางไปสนามบินในที่สุดแยนนี่ก็อดถามขึ้นมากับตัวเองไม่ได้ว่า "เชนน์ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันจริงๆ เหรอ?" เจคปล่อยเสียงกระแอมไอออกมาก่อนจะเหลือ