บทที่ 12 ทิ้งมันซะ

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งตอนที่แอเรียนยังเด็ก ถ้าจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่กันนะที่เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดแบบนี้ เมื่อเธออยู่ใกล้กับมาร์ค เทรมอนต์ เธอสำผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่จางๆที่มาจากตัวเขาและกลิ่นของแอลกอฮอล์ - เขาดื่มอีกแล้ว! “วิล ซีวาน ไปแล้ว มันเป็นใครในตอนนี้? จับมือแล้วก้าวไปด้วยกัน… บอกผมมาสิว่ามันเป็นใคร?” เสียงของมาร์ค เทรมอนต์ เย็นชาแต่กลับมีสเน่ห์ดึงดูด แอเรียนกลัวมากที่จะตอบเขา เขาได้ “พา” ตัววิล ซีวาน ไปต่างประเทศแล้ว ถ้าเธอยอมรับว่าของขวัญชิ้นนี้นั้นมาจากเขา เธอไม่กล้าที่จะคิดเลยว่าเขาจะตกอยู่ในชะตากรรมแบบไหนกัน “ฉัน… ฉันไม่รู้...” “ไม่รู้งั้นหรอ? ทำไมคุณถึงซ่อนมันเป็นอย่างดีถ้าคุณไม่รู้? แอริ… เธอผิดปกตินะ…” ดูเหมือนว่ามือของมาร์ค เทรมอนนต์ ที่วางอยู่บนเอวของแอเรียนในขณะที่เขาพูดและเขาก็บีบเธออย่างเบาๆ แอเรียนเครียดมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะระเบิดออกมา “ฉันไม่รู้จริงๆ…” มาร์ค เทรมอนต์ เลิกที่จะคั้นเธอ เขาซุกไปที่ซอกคอของเธอและสูดดมกลิ่นหอมอย่างเบาๆ “ถ้ายังมีอย่างนี้อีกเดี๋ยวคุณจะได้เห็นดีแน่” เขาไม่ปล่อยเธอไป ริมฝีปากที่นุ่มและบางของเขานั้นค่อยๆไซ้ลงบนคอและไหล่ของแอเรียนอย่างเบาๆ ความคิดนับล้านพุ่งพรวดเข้ามาในหัวของแอเรียน สำหรับเธอแล้วความใกล้ชิดแบบนี้ทำได้แค่กับคนที่คุณชอบเท่านั้น เขาเกลียดเธอ แล้วทำไมเขายังทำแบบนี้ล่ะ? แอเรียนตัวแข็งทื่อและยอมไม่ขัดขืน เธอไม่กล้าที่จะผลักเขาออกไป เธอคิดว่ามาร์ค เทรมอนต์คงจะทำอย่างอื่นกับเธอด้วย แต่เขากลับผลักเธอออกไปอย่างไม่คาดคิด เขาหอบอย่างรุนแรงเเละเหมือนกำลังยับยั้งชั่งใจตัวเอง แอเรียนมองเขาด้วยความสับสน และเธอกำลังรอว่าเขาจะทำอะไรต่อไปอย่างไม่ขัดขืน มาร์ค เทรมอนต์ หยิบกล่องของขวัญแล้วยื่นให้กับเธอพร้อมสั่งว่า “ทิ้งมันซะ” แอเรียนขมวดคิ้ว นี่เขาต้องการให้เธอทิ้งมันด้วยมือของเธอเองหรือ? “ต้องให้ฉันพูดอีกทีไหม?” มาร์ค เทรมอนต์ จ้องเธออย่างไม่พอใจ ความไม่พอใจในแววตาของเขานั้นใกล้จะถึงจุดเปลี่ยนที่ไม่สามารถยับยั้งไว้ได้อีก แอเรียนรีบหยิบกล่องของขวัญแล้วโยนมันทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ลังเล เธอประกลาดใจกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปากของเขาถึงกับทำให้เธองุนงงไปชั่วขณะ วันต่อมาแน่นอนว่าแอเรียนต้องขอบคุณมาร์ค เทรมอนต์ ที่ถึงแม้ว่าเธอจะตื่นสายแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรกับเธอเป็นพิเศษนอกจากการเคลื่อนไหวอย่างแนบชิดจนทำให้เธอสับสน พ่อบ้านเฮนรี่กำลังรอเธอที่ประตู “ผมจะไปส่งคุณหนูที่มหาวิทยาลัยนะครับ นายท่าน...ได้ทิ้งจักรยานของคุณไปแล้ว” แอเรียน ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร จักรยานของเธอก็ใกล้จะพังเต็มทนแล้ว ก็สมควรแล้วในเวลาแบบนี้ เมื่อถึงตรงถนนที่ทอดยาวที่ใกล้จะถึงมหาวิทยาลัยแล้ว แอเรียนขอให้พ่อบ้านเฮนรี่หยุดรถ “คุณลุงเฮนรี่คะแค่ตรงนี้ก็พอแล้วค่ะ อีกแค่ไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงแล้วเดี๋ยวหนูเดินไปเองค่ะ” พ่อบ้านเฮนรี่จอดเร็วข้างๆถนน “ระวังด้วยนะครับ ถ้าเลิกเรียนแล้วโทรหาผมครับ ผมจะมารับ” แอเรียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างงั้นรอหนูตรงนี้เมื่อเลิกเรียนนะคะ ไม่ต้องขับรถเข้าไปที่มหาวิทยาลัย” เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับมาร์ค เทรมอนต์ เพราะมันอาจจะทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง เมื่อเธอถึงที่ประตู แอเรียนที่กำลังรอเธอเหมือนดั่งเคยถามว่า “ทำไมวันนี้เธอสายจังล่ะ?” “พอดีตื่นสายน่ะ” แอเรียนตอบอย่างง่ายๆ ทิฟฟานี่ควงแขนของแอเรียนเหมือนที่เคยทำมาเสมอและนำทางไป “ช่างเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากเลยนะที่เธอจะตื่นสาย ฉันรอเธอก็เลยสายไปด้วยเลย” ในขณะที่แอเรียนจะพูดเธอก็รู้สึกแสบท้อง แอเรียนดูอาการไม่ค่อยจะดี ทิฟฟานี่จึงดึงเธอเข้ามาใกล้ๆแล้วถามว่า “เป็นอะไรไปเหรอ?” “เปล่าน่ะ” แอเรียนสายหัว “แน่ใจนะ? อยากไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม?” “ไม่ล่ะ ตอนนี้พวกเราสายแล้วนะ รีบเร็วเข้า” แอเรียนโบกมือปฏิเสธพร้อมกับลากเธอไปสตูดิโออย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขามาถึง แอเรียนเหงื่อออกเนื่องความปวดแสบท้อง ติวเตอร์มองเธอด้วยหางตาและพูดว่า”รู้ว่ามีเรียนแล้วยังมาสายอีก ไปยืนตรงนั้นก่อน”