บทที่ 11 จับได้แล้ว!

แอเรียน วินน์ ตัวแข็งทื่อ “ฉันนอนที่ห้องเก็บของก็สบายดีอยู่แล้ว!” มาร์ค เทรมอนต์ เหลือบมองไปที่เธอด้วยสายตาอันเย็นชาและรังสีคลื่นแห่งความไม่พอใจ “ผมไม่ได้บอกว่าให้คุณนอนที่ห้องผม แมรี่จะจัดการเตรียมห้องรับแขกที่ถัดไปนี้ให้กับคุณ” สิ่งที่เธอคาดการณ์ผิดถูกเปิดเผยออกมา เธอจึงค่อนข้างอึดอัดใจ หลังจากนั้นแม่บ้านก็เสิร์ฟมื้อค่ำให้กับพวกเขาที่ห้องอาหาร “ท่านคะ คุณหนูคะ ได้เวลามื้อค่ำแล้วค่ะ” มาร์ค เทรมอนนต์ ปิดหน้านิตยสารที่เขากำลังถืออยู่ในมือและยืนขึ้น “กินสิ” เขาชวนเธอทานอาหารด้วยกัน เธอจำไม่ได้เลยว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอได้ร่วมทานอาหารบนโต๊ะเดียวกันกับเขา แอเรียนก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบๆ เธอเพียงตักอาหารที่อยู่ใกล้ๆตัวเธอมากที่สุด มาร์ค เทรมอนต์ ทานอย่างช้าๆและไม่ส่งเสียงเช่นกัน ท่าทางของพวกเขาตอกย้ำอยู่ในความเงียบในห้องอาหารที่ใหญ่มโหฬารนี้ พ่อบ้านเฮนรี่ที่ยืนอยู่ข้างๆถอนหายใจพร้อมกับยกจานอาหารขึ้นมาและตักอาหารให้กับเธอ “อย่ากินแต่ผักสิครับ วัยกำลังโตนะ” “ขอบคุณค่ะ” แอเรียนตอบอย่างนุ่มนวล ในขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหาร แอเรียนทานเท่าที่พ่อบ้านเฮนรี่นั้นให้กับเธอ เธอไม่เคยได้นั่งทานอาหารเยอะๆแบบนี้ เธอจึงปวดท้องนิดๆ เมื่อพวกเขารับประทานอาหารเสร็จ แม่นี่ก็ทำความสะอาดห้องเสร็จแล้วเช่นกัน “แอริ ไปดูที่ห้องเก็บของนะว่ามีอะไรที่ฉันยังไม่ได้เอาขึ้นไป ฉันย้ายของส่วนมากไปไว้ที่ข้างบนแล้ว” แอเรียนเหลือบมองไปที่มาร์ค เทรมอนต์ ซึ่งนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น และรู้สึกผิดต่อแมรี่ เมื่อเขากลับมาที่ห้องของเขา เธอแอบย่องกลับไปที่ห้องเก็บของอีกครั้งเพื่อหยิบของขวัญที่อยู่ในกล่องกระดาษซึ่งอยู่ใต้เตียง ในขณะที่เธอกลับมาที่ชั้นบนอย่างระมัดระวังและอย่างเงียบๆ ประตูข้างห้องของเธอก็เปิดขึ้นทันทีเมื่อเธอมาถึง เธอสบตากับเขา แอเรียนเหมือนลูกกวางที่กำลังข้ามถนนในตอนกลางคืนแล้วก็มีไฟรถส่องมาที่หน้า ดวงตาของเธอเบิกกว้างขนตาของเธอสั่นกะพริบและเธอก็ซ่อนสิ่งที่อยู่ในมือเธอไว้ด้านหลังอย่างเร็ว “นั่นอะไรน่ะ? ส่งมันมานี่” มาร์ค เทรมอนต์ มองลงมาที่มือของเธอพร้อมออกคำสั่ง เหมือนกับเด็กซุกซนที่ทำอะไรผิดไป เธอต่อต้านไว้ได้เพียงแค่สองวินาทีภายใต้สายตาอันดุดันของเขาก่อนที่เธอจะยื่นมือออกไป “ไปนอนได้แล้ว“ มาร์ค เทรมอนต์ กล่าวทันที หลังจากที่กล่องของขวัญถูกเปิดออกและเขาก็เหลือบมองมัน เธอรู้ว่าเขาจะไม่ส่งมันคืนให้กับเธอและเธอก็ไม่สามารถตอกกลับอะไรเขาได้เลย เธอคาดไว้อยู่แล้วตั้งแต่ที่เธอได้รับของขวัญ มันก็ไม่น่าแปลกที่มันจะออกมาเป็นแบบนี้ เธอเข้ามาในห้องแล้วถอนหายใจเฮือกนึงยาวๆ เธอค่อยๆนั่งลงและนึกถึงข้อความที่อยู่ในกล่องของขวัญของวิล ซีวาน เธอถูกลงโทษ... เขาทำอย่างกับเป็นพ่อแม่ของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ห้ามไม่ให้เธอออกเดทตั้งแต่ยังเด็ก แม้ว่าตอนนี้เธอจะบรรลุนิติภาวะแล้วก็ตาม เขาไม่ใช่พ่อแม่ผู้ปกครองตามกฎหมายของเธอ แต่เขาต้อง… มาร์ค เทรมอนต์ คิดที่จะทิ้งของขวัญทันที เขาเคยทำแบบนี้เมื่อสิบปีที่แล้ว แต่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ทำแบบนั้น เขาเพียงแค่โยนมันลงบนโต๊ะกาแฟ ยิ่งเขามองมันมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกรำคาญลูกกะตาเท่านั้น เขารีบเปิดกล่องของขวัญ หน้าของเขาเจื่อนลงทันทีเมื่อเห็นข้อความด้านใน จับมือแล้วก้าวไปด้วยกันนะ หืม… ในขณะเดียวกัน แอเรียนที่นอนอยู่บนเตียงอันแสนสบายที่ทั้งใหญ่และนุ่มฟูแต่เธอกลับไม่สามารถที่จะข่มตาลงได้เลย เธอเคยชินกับการนอนบนเตียงเล็กๆแข็งๆในห้องเก็บของ มันรู้สึกเหมือนต่างที่ต่างทาง หัวใจของเธอกระวนกระวายครุ่นคิดว่าเมื่อไหร่มาร์ค เทรมอนต์ จะตามหาเธออีก เมื่อกำลังถูกความคิดนั้นครอบงำจิตใจอยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มันเป็นโทรศัพท์ที่มาร์ค เทรมอนต์ ให้มันกับเธอ ดังนั้นมันจึงมีแค่เบอร์ติดต่อของเขาเพียงเท่านั้น แอเรียนทำเป็นเมินเฉย แต่เธอก็ยังจ้องไปที่โทรศัพท์แล้วภาพหน้าอันดุดันของเขาก็โผล่ขึ้นมาในความคิดของเธอ มันเป็นข้อความสั้น ๆ ง่าย ๆ เพียงสองสามคำเท่านั้น “มานี่หน่อย” เธอรู้สึกว่าใจของเธอแทบจะหลุดออกมา แอเรียนเอาเสื้อแจ็คเก็ตที่มีอยู่เพียงแค่ตัวเดียวของเธอมาใส่และค่อยๆเดินไปที่ห้องของเขา เธอลังเลอยู่นานกว่าจะเคาะประตู เสียงของเขาดังมาจากทางด้านใน “เข้ามาได้” เมื่อแอเรียนเดินเข้าไป มาร์ค เทรมอนต์ นั่งอยู่ตรงที่ประจำของเขาที่หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสนั้น เขาหนีบบุหรี่ด้วยนิ้วทั้งสอง โดยปกติแล้วมันหมายความว่าเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่รื่นรมย์ เธอไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้เขาและเลือกที่จะยืนห่างออกไป “มานี่” เสียงของเขาเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม คำพูดข้อความซ้ำ ๆ ของเขา เมื่อได้ยินจากเสียงพูดของเขาเองนั้น มันช่างน่ากลัวยิ่งกว่าในข้อความเสียอีก แอเรียนรั้งตัวเธอเพื่อเดินเข้าไปยืนข้างๆเขา เธอยังคงกลัวที่จะส่งเสียง จู่ ๆ เขาก็ดึงเธอเข้ามาที่ตัว เธอล้มลงและนั่งบนตักของเขา