บทที่ 678

วอลเลซจากปราสาทไปเเล้ว เเต่งานศพของเเม่ยังคงต้องการใครสักคนอยู่ที่นั่น เเซคคารี่เดินกลับเข้าไปที่ห้องโถงหลังจากอยู่กับฉันเป็นเวลาสองนาที ฉันยืนอยู่ที่ทางเข้าของปราสาทพร้อมกับหยุดที่จะนึกถึงสภาพตอนที่วอลเลซเดินจากไปไม่ได้ ฉันกางร่มเเล้วจึงเดินตามทางที่เขาเดินจากไป เพื่อหวังตามหาเขา เเต่ก็ไม่พบสัญญาณของเขาบนถนนที่ทอดยาวเลย ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อยเลยมองหาไปรอบ ๆ สุดท้ายฉันก็เจอเขาอยู่ที่ถนนใกล้ ๆ เขากำลังนั่งอยู่บนม้านั่ง ใบของต้นซิกคามอร์ในฤดูหนาวของฝรั่งเศสกำลังร่วงโรยอยู่รอบ ๆ ตัวเขา เขาดูโดดเดี่ยวในสายฝนมาก วอลเลซโดดเดี่ยว เขาโดดเดี่ยวมาก ๆ นั่นเป็นความรู้สึกที่เขามอบให้ฉัน วอลเลซกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ เเละปล่อยให้สายฝนสาดลงบนตัวเขา ฉันเดินเข้าไปแล้วกางร่มที่กางอยู่ครึ่งหนึ่งให้เขา! ไหล่ของฉันเปียกจากสายฝน วอลเลซมองขึ้นมาที่ฉันอย่างช้า ๆ เพราะเขารู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติ เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงอันสงบกับดวงตาที่เเดงก่ำ “เเคโร ทำไมถึงตามผมมาล่ะ?” ฉันรู้สึกสงสารเขามาก เเต่ก็เข้าใจได้ว่าเขาไม่ต้องการความสงสารจากฉัน เหมือนกับเด็กผู้ชายคนนั้น ‘อย่ามาสงสารผม…’ วอลเลซไม่ได้ต้องการ