บทที่ 644

ในตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็อยู่ในห้องผู้ป่วยระดับไฮคลาสของโรงพยาบาล เตียงนั้นกว้างใหญ่และนุ่มนิ่ม ในขณะเดียวกันก็มีชายร่างสูงกำลังนั่งพักสายตาอยู่บนโซฟา ฉันลุกขึ้นอย่างยากลำบาก! เขาลืมตาขึ้น พร้อมส่งเสียงเล็กน้อย ก่อนจะกระพริบตาอย่างรวดเร็ว เขาลุกขึ้นและเดินมาหาฉัน “ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงของเขาอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ “ค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?” ฉันถาม แซคคารี่ยกแขนขึ้น และดูนาฬิกาที่ข้อมือ “ตี 3” “โอ้ ขอบคุณค่ะ” เสียงใสเอ่ย “ไม่เป็นไร” “ขอบคุณที่พาฉันมาโรงพยาบาล” แซคคารี่ส่งเสียงตอบรับในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง และมองดูบรรยากาศชื้นแฉะภายนอก จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น “เอสันกับโจชัวร์หวังว่าเธอจะได้มาเป็นน้องรอง ถึงอย่างนั้น ในตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากมีแฟน” “หืม?” ฉันสับสน “เธอเรียกฉันว่า ‘พี่รอง’ แบบพวกเขาก็ได้” พี่รอง... สองปีที่แล้ว แซคคารี่ให้ฉันเรียกเขาว่าพี่รองด้วยความสมัครใจของเขา นี่มันเหมือนกับการย้อนอดีตเลย “แล้วฉันจะได้อะไร?” ฉันจงใจถาม เขาหันกลับมาถาม “เธออยากได้อะไร?” ฉันนึกขึ้นได้ถึงสิ่งที่เคยพูดในคืนที่ฉันเมา และรู้สึกว่ามันสนุก ฉันพูดย้ำคำเดิม “ฉันอยากเป็นของค