บทที่ 500

ฉันรู้สึกลังเลที่จะเคลื่อนตัวเข้าไป แต่ฉันก็คิดถึงลูก ๆ ของฉันมาก ฉันปลุกความกล้าในตัวฉันแล้วจึงเคาะประตู มันไม่มีการตอบรับจากด้านใน ฉันรู้ว่าแซคคารี่คงจะไม่พูดคุยกับฉันตอนนี้ ฉันพิจารณาอยู่ซักพักหนึ่งก่อนที่จะส่งข้อความไปหาโจชัวร์ [แคโรไลน์: พี่สาม คุณช่วยเชิญฉันกลับเข้าไปในกลุ่มแชทอีกครั้งหนึ่งได้ไหม?] [โจชัวร์: ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงจะเข้าล่ะ?] [แคโรไลน์: พี่สาม ได้โปรดเถอะนะคะ] โจชัวร์เชิญฉันกลับเข้าไปในกลุ่มแชทอีกครั้ง ในกลุ่มนั้น ฉันแท็กแซคคารี่แล้วส่งข้อความถึงเขา [แคโรไลน์: พี่รอง มันค่อนข้างหนาวในฟินแลนด์นะ] แซคคารี่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอีกเลย ฉันจึงส่งข้อความไปอีกอัน [แคโรไลน์: พี่รอง ฉันหนาว] แซคคารี่รักฉันมาตลอด ถ้าหากฉันยอมรับความผิดต่อหน้าเพื่อนของเขา บางทีเขาอาจจะใจอ่อนลงขึ้นมาบ้าง ตาของฉันลื่นไปด้วยน้ำตา ฉันกระพริบและทันใดนั้นก็รู้สึกถึงสายลมที่ฟินแลนด์กำลังเริ่มแรงขึ้น ด้วยสายลมที่พัดผ่าน ท้องฟ้าที่ปราศจากหิมะนั้นหนาวเย็นกว่าตอนที่หิมะตกซะอีก บาดแผลที่ตรงท้องน้อยของฉันก็เจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง คำพูดที่ฉันพูดไปนั้นดูโหดร้ายและรุนแรง แต่ว่า… ในความเป็นจริง