บทที่ 501

แซคคารี่แทบจะไม่เคยเรียกฉันด้วยชื่อของฉัน มันเป็นสิ่งที่หาได้ยากที่เขาจะสอบสวนฉันด้วยท่าทางแบบนั้น ไม่ว่าฉันจะทำอะไรผิดในอดีต เขาก็ไม่เคยที่จะโทษฉันเลย เขามอบภาพลวงตาที่ว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ไม่มีความรู้สึก อย่างไรก็ตาม ฉันลืมมันไปว่าเขาก็ยังคงเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง มนุษย์คนหนึ่งต้องมีความรู้สึกอย่างความสุข ความโกรธ และความกังวล ฉันสัมผัสได้ถึงความเศร้าจากใจของเขา จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกสงสารเขาขึ้นมาและลืมเกี่ยวกับสภาพร่างกายของฉันไป ฉันยื่นแขนของฉันออกไปเพื่อที่จะสวมกอดเขา อย่างไรก็ตาม ตอนที่ฉันกำลังจะยื่นแขนออกไปนั้น แซคคารี่ก็หันกลับไปที่ยังจุดที่เขานั่งอยู่ตอนแรก เขาหยิบพู่กันขึ้นและคัดตัวอักษรของเขาต่อ ริมฝีปากของฉันขยับ ฉันอยากจะพูดบางอย่างขึ้นเพื่อทำลายคามเงียบระหว่างเรา ก่อนที่จะฉันจะทำแบบนั้น แซคคารี่ก็เริ่มพูดอะไรขึ้นมาก่อน “เธอเสี่ยงชีวิตของเธอเพื่อมาหาลูก ๆ ของเธอ ฉันไม่มีสิทธิ์จะเก็บพวกเขาไว้ ถ้าหากเธออยากเจอพวกเขา ก็ไปติดต่อเลขาเเยร์ซะ” เขาคืนลูก ๆให้กับฉันอย่างง่ายดาย!! ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นอย่างไร ชายที่อยู่ตรงหน้าของฉันคนนี้ไม่เคยให้ทุกอย่างให้เป็นเรื่อ