บทที่ 390

“สาวน้อย ฉันมารับเธอแล้ว” เขามองฉันด้วยแววตาใสซื่อ ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเขาเป็นคนที่จับฉันมาที่นี่ ฉันคงเชื่อเขาไปแล้ว! แคโรเบะปาก “ฉันไม่เชื่อนายหรอก” ด้านนอกนั่นเต็มไปทุ่งหิมะสีขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา ดวงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาทำให้เกิดการสะท้อนจนทำให้ทั้งห้องวิบวับไปทั่ว และในสวนด้านล่างก็มีแมวสองสามตัวกำลังนอนอาบแดดกันอย่างสบายอารมณ์ ซึ่งในขณะเดียวกัน ฌองก็เงยหน้ามองยิ้มให้ฉันราวกับไม่สะทกสะท้าน เขาอาจจะรู้ว่าฉันตั้งการ์ดไว้สูงขนาดไหน เลยรีบประมวลผลในหัวพร้อมรีบอธิบายให้ฉันเข้าใจ “มันเป็นงานที่ฉันต้องทำ พวกเขาอยากได้ตัวเธอ ฉันก็ต้องไปจับเธอมา แต่ตอนนี้งานจบลงแล้ว ฉันก็แอบช่วยเธอได้โดยที่พวกเขาไม่รู้!” หญิงสาวขมวดคิ้ว “พวกนั้นไม่อยู่แล้วเหรอ?” เขายกยิ้ม “ไม่ได้อยู่ที่สวนไง” บนตัวเขาเหลือเพียงเสื้อตัวบาง เพราะเสียสละแจ็คเก็ตให้ฉันใส่ตอนนั้น และฉันก็พึ่งมาสังเกตว่าเขาใส่กูฟังเล็ก ๆ ไว้ตลอดเวลา มันเป็นหูฟังที่พวกดาราใส่กันตอนเล่นคอนเสิร์ต ตัวหูฟังที่ทำจากคริสตัลสีชมพูอ่อนทรงเก๋ช่วยขลับให้คนด้านล่างมีเสน่ห์มากกว่าเดิม แคโรเอ่ยถาม “แล้วเพื่อนฉันล่ะ?” “เพื่อนเธอดูเหมือนจะมีไข้และสลบไปเม