บทที่ 391

เขายอมตกลง “งั้น เดี๋ยวฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้แล้วกัน” ดูเหมือนคนด้านล่างนั้นไม่กลัวหากตนถูกจับได้ อีกฝ่ายนั่งย่อตัวลงไปนอนเล่นกับลูกแมวน้อย ๆ ตามเดิม หลังจากนั้นไม่นาน สาวรับใช้ก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง เธอทำท่าทีจะเดินเข้ามาหาฉันที่ริมหน้าต่าง แต่ฉันเดินเข้าไปกั้นเธอไว้ได้ทัน พร้อมเอ่ยถามเบนความสนใจ “เพื่อนของฉันเป็นยังไงบ้าง? พวกเขาพาเธอไปโรงพยาบาลหรือยัง?” “พวกเขากำลังเตรียมตัวอยู่ค่ะ” เธอตอบ ผู้หญิงคนนี้พูดภาษาอังกฤษไม่คล่อง แคโรจึงทำทีถามซ้ำ “ที่นี่ห่างจากเมืองไกลไหม?” สาวใช้ตอบช้า ๆ “สถานที่แห่งนี้อยู่ในพื้นที่ห่างไกลจากผู้คนมาก เกือบเจ็บสิบถึงแปดสิบกิโลเมตรได้ค่ะ หรืออาจจะมากกว่านั้น! ฉันก็ไม่ทราบข้อมูลที่แน่นอนค่ะ เพราะตั้งแต่เกิดฉันไม่เคยออกจากคฤหาสน์หลังนี้เลย!” นั่นทำให้ฉันเข้าใจทันที ว่าทำไมเธอถึงแสดงสีหน้าอิจฉากันเมื่อครู่! หญิงสาวแปลกหน้าที่มาจากโลกไร้พรมแดนภายนอก ในขณะที่เธอติดอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต ซึ่งคฤหาสน์หลังนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากกรงที่กักขังเธอไว้ชั่วนิรันดร์ ฉันยังสงสัย “ทำไมไม่หนีไปล่ะ?” “การดูแลคฤหาสน์คือคำสั่งที่ต้องทำไปทั้งชีวิต” ใบหน้านั่นเศร้าหมอง คำพูดที