บทที่ 208: ช่วงเวลาที่กระวนกระวายใจ

วาเลเรียและวิลเลี่ยมออกจากโรงพยาบาลด้วยกันและกลับไปที่รถ วาเลเรียถอนหายใจอย่างหนักและพูดว่า"คุณรู้ไหมว่าทําไมพ่อของฉันถึงไล่ตามฉันออกไป" "เป็นเพราะเขาไม่สามารถดุคุณในขณะที่ผม8อยู่ที่นั่น? ไล่คุณออกไปจะเท่ากับการไล่ผมเช่นกัน!" "นั่นเป็นเพียงหนึ่งในเหตุผล อีกเหตุผลหนึ่งคือ ถ้าเราจากไปเขาสามารถโทรหาเมียน้อยและลูกสาวของเธอเพื่อให้มาอยู่กับเขา" "จริงเหรอ?" วิลเลียมถาม "ใช่ สําหรับเขาฉันเป็นคนไม่เชื่อฟังและดื้อรั้น ผู้หญิงคนนั้นและลูกสาวของเธอน่ารักและอ่อนโยน ฉันพนันได้เลยว่าเขาจะพูดเกี่ยวกับฉันทีหลัง" วิลเลียมลูบไล้หัวของเธอและถามว่า "คุณอารมณ์เสียหรือเปล่า?" "ไม่ ฉันคิดว่าฉันคุ้นเคยกับวิธีการปฏิบัติต่อฉันของเขา!" "เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกหรือเปล่า? เขาตีคุณตลอดเวลาเมื่อเขาอยากจะตีเหรอ?" "ที่จริงแล้วเขาทำอะไรแบบนี้เมื่อตอนที่แม่ฉันยังอยู่ที่นี่ เขาปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดีเช่นเดียวกับที่คนเป็นพ่อควรจะเป็น หลังจากที่แม่ฉันเสียไปเขาก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง " วาเลเรียถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "บางทีอาจเป็นเพราะฉันไม่เชื่อฟังจริงๆ" "คุณดีพอแล้ว อย่าเริ่มโทษตัวเอง แน่นอนมันไม่ได้เป็นเพราะคุณ แต่เป็น