บทที่ 1210

“...” เมเดลีนรู้ว่าฟาเบียนจงใจพูดแบบนั้น และสังเกตเห็นว่าสื่อมวลชนและตำรวจกำลังมองดูพวกเขาซึ่งกำลังแสดงเป็น ‘คู่รัก’ กันอยู่ ฟาเบียนจงใจใช้ร่างกายของเขาปิดบังเมเดลีนให้พ้นจากสายตาของทุกคนและ ‘กอด’ เธอไว้ขณะที่พวกเขาเข้ามาในห้อง ทันทีที่เข้ามาในห้องเมเดลีนก็สลัดตัวเองออกจากพันธนาการของฟาเบียนทันที “อะไรดลใจคุณให้สร้างเรื่องแล้วพาฉันมาที่นี่?” “ลินนี่” เมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบของเจเรมี่ดังมาจากด้านหลัง เมเดลีนก็ตกตะลึงและรีบหันไปหาทันที เธอยิ้มด้วยดวงตาเป็นประกาย ในขณะที่มีร่างสูงที่คุ้นเคยสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น “เจเรมี่!” เจเรมี่ยิ้มบาง ๆ อย่างอบอุ่น ขณะที่เข้าไปกอดเธอไว้อย่างทะนุถนอม “ไม่ต้องห่วง ผมสบายดี” เมเดลีนไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเพื่อหาความรู้สึกที่ปลอดภัย ฟาเบียนเห็นฉากนั้นแล้วยักไหล่ยิ้ม ๆ “ภารกิจเสร็จสมบูรณ์” จากนั้นเขาก็หมุนตัวเพื่อจะออกจากห้องไป ทว่าเมื่อสังเกตเห็นว่าสื่อมวลชนและตำรวจยังอยู่แถวนั้น ฟาเบียนก็จงใจทำหน้าตาไม่พอใจและโพล่งออกมาดัง ๆ ว่า “บ้าเอ๊ย ลืมเรื่องความปลอดภัยไปเลย เดี๋ยวแวะร้านสะดวกซื้อก่อนก็แล้วกัน” เขามีตะโกนบอกเ