บทที่ 1209

ขณะที่เมเดลีนกำลังจะดิ้น เธอก็ได้ยินเสียงที่ฟังดูคุ้นเคยมาก “ชู่ว ผมเอง” เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้น ในขณะที่เขาดึงเธอไปตรงทางเดินริมถนน หลังจากแน่ใจว่าคนที่ติดตามพวกเขาออกไปแล้ว ชายคนนั้นก็เรียกแท็กซี่และพาเมเดลีนขึ้นรถไป ภายในรถเมเดลีนจ้องหน้าชายคนนั้นด้วยความรู้สึกไม่พอใจ “คุณเป็นคนส่งข้อความมาหาฉันก่อนหน้านี้เหรอ?” เธอถาม เพราะในใจลึก ๆ เธอคิดว่ามันเป็นข้อความมาจากเจเรมี่ ฟาเบียนสังเกตเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของเมเดลีน เขายิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า “คุณผิดหวังใช่ไหม?” เขาได้ยินข่าวการฆาตกรรมลาน่าแล้ว เมื่อเห็นใบหน้าของฟาเบียนฉาบด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย จากนั้นเมเดลีนก็มองเขานิ่ง ๆ “ตามความคิดของฉัน ลาน่าสมควรได้รับผลกรรมแบบนั้นแล้ว และฉันก็บอกให้คุณรู้ได้เลยว่าสามีของฉันไม่ใช่ฆาตกร” “ผมรู้ว่าคุณจะพูดแบบนั้น” ราวกับว่าฟาเบียนรู้อยู่แล้ว เขาจึงหัวเราะเยาะออกมา “ครอบครัวเพียงคนเดียวที่ผมมีในโลกนี้ก็ตายไปแล้ว ดูสิ คุณคิดว่าผมมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วจะมีความหมายอะไรอีก?" เมเดลีนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินความคิดเห็นของเขา “ฟาเบียน ความตั้งใจของคุณที่นัดฉันออกมาไม่ใข่เพื่อที่จะพูดแค่นี้หรอกใช่ไหม? ห