Kabanata 18 Nag-aalala Ka Ba Tungkol sa Akin?

"Yvonne Frey?" Bahagyang nakasimangot si Henry. Ang tao sa kabilang dulo ng linya ay umugong lang bilang tugon. "Bakit?" “Narinig kong nasa ospital ka. Masama ba ang pakiramdam mo?" Nakahawak si Yvonne sa laylayan ng kanyang blusa habang maingat siyang nagtatanong. Sa kabilang dulo ng linya, itinapon ni Henry ang isang mabilis na sulyap sa kama ng ospital habang ang kanyang mga mata ay naging seryoso. "Yeah." "Malala ba ‘to?" Inayos ni Yvonne ang kanyang likuran habang lumalakas ang kanyang boses na may halong pag-aalala dito. “Nasaang ospital ka? Pupunta ako!" "Hindi na kailangan!" Ang guwapong mukha ni Henry ay lumubog. "Natapos mo na ba ang trabaho mo?" Ang mga salita ay naipit sa lalamunan ni Yvonne. "Kung hindi mo pa natapos, bilisan mo na. Gusto kong makita yan pagbalik ko!” Matapos sabihin iyon, binaba na ni Henry ang tawag. "Henry, sino iyon?" Nagtataka at mahina ang tinig ng babae na tumunog sa likuran niya. Nang marinig ni Henry ang boses, agad na lumambot ang malamig na ekspresyon ng mukha niya. "Nagising ba kita?" Tumalikod na siya. "Hindi, nawalan lang ng bisa yung anesthesia. Hindi mo pa ako sinasagot." Itinaas ng babae ang kanyang mabuto na kamay at ipinatong sa likuran ng kanyang kamay. Ramdam na ramdam ni Henry ang lamig ng palad nito. Binawi niya ang kamay niya at inilagay ang kanya sa ilalim ng kumot. "Hindi mahalagang tao yun. Huwag ka magalala tungkol dito." "Ganoon ba?" Ngumiti ang babae sa kanya ng mahina at tumigil sa pagtatanong. Ibinaling niya ang kanyang ulo sa tagiliran at nagsimulang umubo ng napakasama na para bang iuubo niya ang kanyang baga. Bakas ang sakin sa mga mata ni Henry nang kaagad niyang pinindot ang emergency button sa gilid ng kama. Ang ilang mga doktor ay mabilis na sumugod, kasama si Shane Summers sa harap nila. Matapos suriin ang pasyente, tinanggal ni Shane ang kanyang guwantes. "Hindi ito gaanong seryoso, pero hindi natin ito mapipigilan. Henry, pirmahan mo ang kasunduan ng donor ng bone marrow sa lalong madaling panahon. " "Kasunduan sa donor ng bone marrow?" Naupo si Jacqueline Conrad sa kanyang kama habang namulat ang kanyang mga mata sa pagtataka. "May nakita kang donor, Henry?" Hindi kayang tiisin ang kanyang pagkabigo, dahan-dahan na binigkas ni Henry ang isang "oo" sa kanya. Tinakpan ni Jacqueline ang kanyang bibig at umiyak sa tuwa. Tinulungan siya ni Henry na humiga. "Magpahinga ka nang mabuti at huwag mag-alala tungkol sa anumang bagay. Maaayos ko ang lahat." Hindi niya hahayaang mamatay siya! "Salamat, Henry!" Naantig si Jacqueline. Tinulungan siya ni Henry na mahiga sa kama. "Hindi na kailangan magpasalamat. Kusa kong ginagawa ang lahat ng ito para sa iyo! O sige, kailangan kong bumalik sa opisina ngayon. Shane, paki-alagaan si Jackie. Tawagan mo ako kung may mangyari man." "Ako nang bahala." Binigyan siya ni Shane ng isang nakasisiguro na ngiti. Bahagyang tumango si Henry sa kanya, pagkatapos ay inayos ang mga kunot sa kanyang suit at umalis sa ospital. Pagbalik niya, ang kanyang assistant na si Joe ay sumunod sa likuran niya habang iniuulat ang ilan sa mga bagay na nangyari sa kumpanya habang wala siya. Mahinang tumugon sa kanya si Henry habang paparating siya sa kanyang opisina nang walang emosyon. Habang dumadaan sa isa sa mga tanggapan ng assistant, nakita niya si Yvonne na mahimbing na natutulog sa mesa nito sa labas ng sulok ng kanyang mata. Nakasimangot siya habang nanlalabo ang mga mata. Walang nakakaintindi ng emosyon sa kanila. "Mr. Lancaster?" Nang makita si Henry na biglang tumigil, sinara ni Joe ang file sa kanyang kamay at binigyan siya ng isang tuliro na hitsura. Tinaas ni Henry ang kanyang kamay. "Hintayin mo ako dito." Matapos sabihin iyon, pumasok siya sa loob ng opisina ni Yvonne. Malamig sa opisina. Pinaliit ni Henry ang kanyang mga mata at ibinaling ang tingin sa aircon sa sulok. Ipinakita sa display na ang temperatura ay labing anim na degree Celsius lamang. Isang hindi maintindihang bola ng galit ang biglang bumangon sa kanyang puso. Sinusubukan ba ng babaeng ito na patigasin ang kanyang sarili hanggang sa mamatay? Galit na lumapit sa kanya si Henry at tinapik ang desk niya ng dalawang beses. "Yvonne Frey!" Gulat na nagising si Yvonne at napatayo agad. "Andito ako!" "Natutulog ka basa trabaho?" Hinimas ni Henry ang manipis niyang labi at nagsalita sa isang malaming na tono. Tumulong si Yvonne at ganap na gising ngayon. "Sorry sir. Ako ang may pagkakamali…" Hindi sinasadyang tumango siya dahil matagal na niya itong hinihintay kagabi na halos hindi siya nakakuha ng ilang oras sa pagtulog. Hindi niya inaasahan na mahuhuli siya. "Sumulat ka ng reflection report with 500 words at ibigay mo sa akin bago matapos ang trabaho mo ngayon!" Utos niya. "Sige po," mapait na tugon ni Yvonne. "Natapos mo na ba ang pinapagawa ko?" Tanong ulit ni Henry. "Oo natapos ko na." Dali-daling itinulak ni Yvonne ang isang tumpok ng mga papel sa desk papunta sa kanya. Ang kanyang mga mata ay nagniningning, mukha siyang isang maliit na hayop na humihingi ng papuri. Ang mga mata ni Henry ay biglang nanlaki habang ang mga salita ay barado sa kanyang lalamunan.