Kabanata 4

"I..." Ginalaw-galaw ni Kevin ang manipis niyang labi pero walang sinabi. Ang kanyang mga mata ay nagpakita ng isang pahiwatig ng hindi maintindihan na lalim sa ilalim ng mga gintong baso. Tinitigan niya ang likod ni Karen at nag-isip ng ilang segundo, saka siya tumalikod at naglakad papunta sa study room. Sa nakalipas na tatlong taon, umupa si Karen ng isang silid para sa kanyang sarili at namuhay na mag-isa. Napakagaling niyang gumawa ng ilang lutong bahay. Hindi nagtagal, dalawang ulam at sopas ang nakahain sa mesa. "Kevin, kakain na." Maingat na kumatok si Karen sa pinto ng study room at marahang itinulak ang pinto nang wala siyang narinig na sagot. Si Kevin ay tumatawag sa telepono sa pag-aaral. Aniya, "Ingatan mo ang mga bagay na ito. Hindi mo kailangang iulat ang lahat sa akin." Pagkatapos noon ay agad niyang ibinaba ang telepono. Sa sandaling tumingala siya, sinalubong niya ang mga mata ni Karen at malamig na nagtanong, "Anong problema?" "Oras na para kumain," ngumiti si Karen at hindi naglakas-loob na tumingin sa kanya. "Pupunta ako sa isang segundo." Ang kanyang tono ay walang pakialam gaya ng dati. Umupo silang dalawa sa tapat ng isa't isa, kumakain ng tense. Walang nagsalita sa kanilang dalawa para basagin ang katahimikan. Para sa isang sandali, ang kapaligiran ay tila napaka-boring. Ilang beses iginalaw ni Karen ang kanyang mga labi upang maghanap ng mga paksang pag-uusapan, ngunit nilunok niya ang kanyang mga salita matapos makita ang walang pakialam na ekspresyon ni Kevin. Pagkatapos ng hapunan, inalok ni Kevin na maghugas ng pinggan para sa kanya, at hindi tumanggi si Karen. Dahil handa siyang ibahagi ang pasanin sa mga gawaing ito sa kanya, masaya itong hinayaan niya itong gawin ito. Makikita sa kakulitan ni Kevin na hindi pa niya nagawa ang mga bagay na ito. Ngunit ito ay totoo. Imposibleng gawin ng amo ng ganoong kalaking kumpanya ang mga walang kuwentang bagay tulad ng paghuhugas ng pinggan. Clank— Nang marinig ang kaluskos ng isang mangkok ng porselana sa kusina, agad na tumayo si Karen at naglakad. Ang nakita niya ay si Kevin na may hawak na mangkok sa kanyang kamay at nakatitig sa mga basag na piraso ng porselana sa lupa. "Hayaan mo akong gawin ito." Lumapit si Karen at gustong kunin ang bowl sa kamay ni Kevin. "Hindi, gagawin ko." Iniunat ni Kevin ang kanyang kamay, at hindi nagbago ang kanyang tono. "Kevin, actually..." Napatingin si Karen sa matitigas na mata ni Kevin at hindi makapagsalita. Tumango siya at lumabas ng kusina para hayaan siyang magpatuloy. Bagama't legal silang mag-asawa, lalaki pa rin si Kevin na hindi pamilyar kay Karen. Gusto niyang mas makilala siya, malaman ang lahat tungkol sa kanya. Sinisikap niyang maging mabuting asawa. Gayunpaman, sa isang personalidad na tulad niya, maaari ba siyang maging malapit sa kanya tulad ng kung paano niya binalak noong ikasal sila? Umupo si Karen sa sala, kinuha ang remote control, binuksan ang TV, random niyang nilagay ang isang news channel. Habang nanonood ng TV, paminsan-minsan ay lumilingon siya sa direksyon ng kusina. Sa glass door, nakita niya si Kevin na maingat na naglilinis ng mga bowl at cutlery. Lihim siyang napabuntong-hininga sa kanyang puso. Paano magiging maganda ang hitsura ng isang lalaki habang naghuhugas ng pinggan? Baka masyadong halata ang titig ni Karen, lumingon din si Kevin. Nagtama ang kanilang mga mata, at nakita ni Karen ang bahagyang lamig sa mga mata ni Kevin. Ngunit pagkatapos ay nagpakawala siya ng isang walang kapintasang magalang na ngiti. Bahagyang namula ang mukha ni Karen nang mahuli itong nakatingin sa kanya, at gumanti ito ng isang magalang na ngiti. Ibinalik ni Karen ang kanyang mga mata sa screen ng TV, iniisip si Kevin. Napaka-confident ng lalaking ito sa trabaho at napakaganda pa nitong naghuhugas ng pinggan. Kailan niya kaya makikita itong gumawa ng kalokohan? Matapos ayusin ang kusina, bumalik si Kevin sa bulwagan at nakitang tulala si Karen. Tinitigan niya ang maselang mukha nito at pagkaraan ng ilang segundo, "Karen." "Ah.." sabi ni Karen habang pinakikinggan ang nakakalma nitong boses. Nakita niyang napakasaya nito. Ilang sandali pa ay naramdaman niyang uminit ang mukha niya. Umupo si Kevin sa sofa sa tabi niya. "May pag-uusapan ako sa iyo." "Okay," sagot ni Karen. Nais din niyang makipag-usap nang maayos sa kanya at samantalahin ang pagkakataong ito para linawin ang mga bagay-bagay. Nagtaas-baba sa kanya ang malalim na titig ni Kevin, at pagkatapos ay dahan-dahan niyang sinabi, "Karen, ngayon sa kumpanya..." "We'll have separate work and personal life. I understand that. In fact, I don't want to let people gossip behind our backs because of our personal relationship." Hindi pa tapos si Kevin, pero pinutol siya ni Karen. Siya ay nagtrabaho nang husto sa kumpanyang ito sa loob ng tatlong taon upang makuha ang kanyang mga tagumpay ngayon. Nais niyang magpatuloy sa pag-akyat sa corporate ladder nang mag-isa. Ayaw niyang may magbago dahil kay Kevin. Ang kanyang mukha ay kalmado, ngunit ang kanyang mga mata ay kumislap ng hindi mahahalata sa ilalim ng kanyang salamin. "Hindi ko sinasadyang itago ang aking pagkakakilanlan. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman mo sa akin kapag nakita kita sa kaganapan, kaya hindi ako nag-announce ng kahit ano sa publiko, ngunit hindi ko sinasadyang itago ito nang kusa. ." "Alam ko," tumango si Karen at sinabi, "Ang buhay ko sa trabaho at personal na buhay ay palaging hiwalay. Ayokong dalhin ang aking personal na buhay sa trabaho." It was their own business na ikinasal sila ni Kevin. Nadama ni Karen na hindi na kailangang ipahayag ito sa mga tao sa kumpanya. Sa isang banda, ayaw niyang maapektuhan ang kanyang trabaho. Sa kabilang banda, hindi siya sigurado kung hanggang saan siya makakasama ni Kevin. Napatingin sa katatagan ni Karen, huminto si Kevin at sinabing, "Nasabi mo ba sa pamilya mo ang tungkol sa kasal natin?" Umiling si Karen. Ayaw niyang pag-usapan ang tungkol sa pamilya niya. "Kaka-take over ko lang sa Innovative Tech, at may mga bagay akong dapat harapin nang personal. Kung hindi mo iniisip, tutal may mga bagay na naasikaso, gusto kong sumama sa iyo upang bisitahin ang aking ama. -law and mother-in-law," Kalmadong sabi niya na para bang inaasahan niyang nabanggit ni Karen ang bagay na ito sa pamilya nito. "Hindi." Agad na tumanggi si Karen, ngunit pagkatapos ay naramdaman na ito ay hindi nararapat, kaya nagmadali siyang nagpaliwanag, "Mayroon akong ilang mga isyu sa aking pamilya. Matagal ko na silang hindi nakontak. Pag-usapan natin ito mamaya." Pamilya? Sa tuwing naiisip niya ang salitang ito, nararamdaman ni Karen ang matinding kirot sa kanyang puso. Medyo napabuntong hininga ito. Tatlong taon na ang nakalipas, hindi na niya tahanan ang tahanan na iyon, at hindi na siya makakabalik. "Karen." Kevin called her name in a deep voice and said, "Hindi ka na nag-iisa. You have me." Mapurol ang tono ni Kevin, pero dahil sa kaaya-ayang boses nito, iba ang pakiramdam. Ang pangungusap na ito ay halatang hindi romantiko, ngunit ginawa nitong puno ng hindi maipaliwanag na damdamin ang puso ni Karen. Bagama't nagngangalit siya at unti-unting nalampasan ang sakit sa paglipas ng mga taon, nalulungkot pa rin siya at tahimik na lumuluha habang iniisip ito sa mga huling gabi. "Karen." After a long silence, Kevin spoke again, "We are already husband and wife. I sincerely want to spend the rest of my life with you." Biglang sinabi ito ni Kevin, natulala na naman si Karen. Tumingala sa kanya at sa kanyang taos-pusong mga mata, sinabi rin niya, "Desidido akong mamuhay kasama ka sa natitirang bahagi ng aking buhay." Tinitigan ni Kevin ang magandang mukha nito, huminto ng ilang segundo, at sinabing, "Karen, pwede bang ipangako mong hindi makikipaghiwalay sa akin kahit anong mangyari?" "Oo!" Malakas na tumango si Karen. "I will try my best to be a good wife." Naisip din niya na hindi sila dapat maghiwalay ng ganoon kadali. At ngayon, sinabi na ni Kevin. Ito ay nagpagaan sa kanyang pakiramdam. Pagkatapos makipag-chat kay Kevin, mas gumaan ang pakiramdam niya. Bumalik si Kevin sa pag-aaral. Pagkatapos ay naglinis ng kwarto si Karen at nagtungo sa banyo para maligo. Pagkatapos niyang maligo ay umupo siya sa harap ng dressing table at nagpatuyo ng buhok. Nang matuyo na ang buhok niya, pumasok si Kevin. Naligo na rin siya at nagsuot ng puting bathrobe, bumungad sa kanyang dibdib ang isang maliit na piraso ng malambot at makinis na balat. Tumutulo pa rin ang tubig sa kanyang buhok, na sumunod sa mga linya ng kanyang katawan at nawala sa puting bathrobe. Biglang namula ang mukha ni Karen. "Pagod ka siguro. Matulog ka ng maaga." biglang sabi ni Kevin. Mababa at magnetic ang boses niya na hindi maipaliwanag ang tibok ng puso ni Karen. Walang balak umalis si Kevin. Sinadya ba niyang matulog sa iisang kwarto ngayong gabi?