Kabanata 3

Bumalik si Karen sa opisina ng departamento ng Sales at narinig niyang pinag-uusapan ng kanyang mga kasamahan ang bagong boss. Lahat ay may gustong sabihin na para bang kilalang-kilala nila ang bagong amo. Nang makita siya ng kanyang kasamahan na si May Lily, dali-dali itong lumapit at sinabing, "Karen, napakaswerte mo na ikaw ang unang nakasama sa amo." Napangiti ng mahina si Karen at sinabing, "Trabaho lang ang lahat. Kahit magkatabi tayo, gumana pa rin. Kung sa tingin mo ay makakatrabaho mo nang maayos ang boss, maaari mong hilingin sa aming manager na ipadala ka sa trabaho para sa boss sa ang kinabukasan." Mabilis na ikinaway ni May ang kanyang kamay at sinabing, "Bagama't guwapo at kaakit-akit ang ating bagong amo, wala akong lakas ng loob na lapitan siya, dahil sa kanyang mga mata at karisma." "Darating ang bagong boss para sa isang regular na inspeksyon. Bumalik ka sa iyong mga posisyon at gawin ang dapat mong gawin!" Si Sunnie Olsen, ang manager ng sales department, ay pumasok sa opisina, pinagsabihan ang kanyang mga nasasakupan. Darating ang bagong boss para mag-inspeksyon! Nang marinig ang balitang ito, hindi napigilan ni Karen ang malunok sa takot. Sa sobrang kaba niya ay lalabas na ang puso niya sa lalamunan niya. Kailangan pa niya ng ilang oras upang matunaw ang katotohanan na ang kanyang bagong asawa, si Kevin, ang bagong boss ng kumpanya. Hindi pa siya handang harapin ito kahit sandali. Nagsibalikan na lahat ang iba pang kasamahan sa kani-kanilang upuan maliban kay Karen na tulala pa ring nakatayo doon. Tumingin si Sunnie kay Karen at tinanong, "Karen, wala ka na bang ibang gagawin?" "Ayos lang ako." Natauhan si Karen at tahimik na naikuyom ang kanyang mga kamao. Mabilis siyang bumalik sa kanyang upuan at binuksan ang computer para tingnan ang impormasyon ng isang kliyente. Maya-maya, tumunog ang elevator bell, at si Kevin, na napapalibutan ng isang grupo ng mga tao ay muling sumulpot kay Karen. Buti na lang at dumating lang si Kevin para kumustahin ang mga empleyado ng departamento. Matapos makinig sa mabilis na ulat ni Sunnie, pinalayo niya ang grupo ng mga tao. Pagkaalis ni Kevin, naging maingay na naman ang department. Maging si Sunnie, na kadalasang napakaseryoso, ay hindi maiwasang makipagtsismisan kasama ang lahat. Ang pinag-usapan lang nila ay kung walang asawa o may asawa ang gwapong amo na ito. Nakinig si Karen sa usapan nila at hindi umimik. Iniisip niya kung alam ng grupong ito ng mga babae na nakasulat ang pangalan niya bilang asawa niya sa marriage certificate ng amo, balatan kaya siya ng mga ito ng buhay? Ang tensyon na araw ng trabaho na ito ay sa wakas ay lumipas na. Nag-impake na si Karen para umalis nang makaalis na ang lahat ng mga katrabaho niya. Kapag natapos niya ang kanyang trabaho sa araw, anong uri ng kaisipan ang dapat niyang harapin si Kevin sa gabi? Hindi talaga alam ni Karen ang gagawin. Ni hindi niya alam kung dapat ba siyang bumalik sa "tahanan" nila ni Kevin. Sa labas ng gusali, nakagawian ni Karen na lumiko sa kanan patungo sa entrance B ng subway. Makalipas ang ilang saglit na paglalakad, naalala niyang nakatira na siya ngayon sa kanyang bagong asawa. Ang apartment ni Kevin ay hindi masyadong malayo sa Tech Valley. Tatlong hinto sa bus na halos kalahating oras sa paglalakad ang makakarating sa kanya doon. Tiningnan ni Karen ang oras. Alas singko pa lang noon. Anyway, hindi niya alam kung paano haharapin si Kevin, kaya pinili niyang maglakad pauwi. Unti-unti niyang naiisip ang nangyari sa pagitan nila. Sa ibaba ng lambak, nagpasya si Karen na bumili ng ilang gulay at karne sa sariwang supermarket na malapit. Gaano man kalaki ang mga problema ng isang tao, ang pagpuno ng sikmura pa rin ang unang priyoridad. Hindi niya alam kung ano ang gustong kainin ni Kevin, kaya kinuha niya ang kanyang telepono at gusto siyang tawagan para magtanong, ngunit nag-aalala siya na hindi komportable para sa kanya na sagutin ang telepono, kaya ibinalik niya ito sa kanyang bag. Pagkatapos kunin ang mga sangkap, iniuwi niya ito. Habang papalapit siya sa elevator ng apartment, may nakita siyang pamilyar na pigura. Nakaharap siya sa elevator at tuwid na tuwid. Nakasuot siya ng light grey na suit. Napakaganda ng pagkakagawa ng pigura ni Kevin. Sa di kalayuan, parang ang ganda-ganda niya. Hindi pa rin maintindihan ni Karen kung bakit nakipag-blind date ang isang napakagandang lalaki, na boss ng isang malaking kumpanya at siya ang napiling maswerteng babae. "Bumalik ka na." Lumapit si Karen at sinubukang batiin siya. "Oo." Tumingin ulit si Kevin sa kanya. Hindi niya binago ang kanyang ekspresyon; medyo wala pa rin siyang pakialam. Binigyan siya ni Karen ng isang matamis na ngiti at tumabi sa kanya. Napasulyap siya sa kanya at naramdaman niyang parang may kakaiba siya ngayon. Hindi niya maisip kung ano talaga ang kakaiba. Sinulyapan niya ito mula sa gilid ng kanyang mata. Nakasuot na pala siya ng salamin ngayon, na may golden frame, para siyang kalmado at mas pinipigilan. Tahimik na napabuntong-hininga si Karen sa kanyang puso. Ang lalaking ito ay muling nagsalita ng ilang salita nang makilala siya ngayon. Kadalasan ay napakalambot niyang magsalita. Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Gusto niyang lapitan ang pagitan nila. Ngayong alam na niya ang nakakagulat na totoong pagkatao nito, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Habang iniisip niya ito, biglang naglahad ng kamay si Kevin sa kanya, pero napaatras siya ng kaunti para makalayo sa kanya. "I'll carry those for you," mahinahon niyang sabi. Hindi siya nagalit, bagama't nanatili siya sa kanyang distansya. Sa halip, kaswal niyang kinuha ang bag sa kanyang kamay. Naramdaman ni Karen na uminit ang mukha niya. Gusto lang sana niyang tulungan itong bitbitin ang bag, pero masyado siyang nag-iisip. Bumaba ang tingin niya sa malakas na braso ni Kevin, walang kahirap-hirap na bitbit ang malaking bag. Isang mainit na pakiramdam ang tumama sa kanyang puso. She thought optimistically, "Kahit walang love, kahit siya ang boss ng kumpanya, as long as the two of them can devote themselves to managing this marriage, it would be fine." Pumasok silang dalawa sa elevator, at walang umimik habang nasa biyahe paakyat ng elevator. Pagkauwi, inilagay ni Kevin sa kusina ang mga gamit at mahinang sinabing, "Hindi ako marunong magluto. I'll have to trouble you tonight." "You can do your work. Ipaubaya mo sa akin ang pagluluto." Inilapag ni Karen ang bag, hinubad ang kanyang coat, at isinuot ang kanyang apron. "Salamat," mahinang sabi niya. "You're too polite," pilit na ngiti ni Karen na medyo awkward. Mag-asawa na sila, ngunit ang paraan ng kanilang pagsasama ay parang dalawang estranghero. Nadama niya na makatuwiran para sa isang asawang babae na magluto para sa kanyang asawa, ngunit ang paraan ng pakikipag-usap nito sa kanya ay lumikha ng isang distansya sa pagitan nila. Naisip niya na kahit hindi batay sa pag-ibig ang kanilang pagsasama, hindi naman dapat ganoon kalayo ang kanilang pakikipag-ugnayan. Hindi na niya ito masyadong inisip. Tumalikod siya at pumunta sa kusina. Mabilis niyang hinugasan ang kanin at inilagay sa kaldero. Pagkatapos ay inayos niya ang mga gulay at hinugasan ang mga ito... Maya-maya, sa gilid ng mata ni Karen, may nakita siyang matangkad na pigura na nakatayo sa pintuan ng kusina. Siya ay tumalikod at nagtanong, "Ano ang problema?" "Kung kailangan mo ng anumang tulong, mangyaring sabihin sa akin," tumayo si Kevin. Kalmado pa rin ang tono niya, pero parang may pagkadistress. "Sandali lang. Malapit na akong matapos!" Inilabas ni Karen ang ulo at tumingin sa orasan na nakasabit sa dingding sa sala. 7:30 p.m. na, at baka nagugutom na siya. Naisip niya sa sarili, “Kailangan kong bumalik kaagad pagkatapos ng trabaho bukas. Dapat ako ang magluluto kanina para makakain siya agad pag-uwi niya." Kahit sino pa si Kevin, ang kasal na ito ay sarili niyang pinili. Dapat niyang subukan ang lahat para maging maayos ito.