Kabanata 15

Alas otso ng gabi bumalik si Karen. Pagbalik niya, abala si Kevin sa pag-aaral. Ang mga staff ng kumpanya ay todo relaxing, ngunit ang amo lang ang abala pa rin sa trabaho. No wonder kaya niyang maabot ang ganoong kataas na posisyon sa murang edad. Ibinaba ni Kevin ang mga dokumento sa kanyang kamay at tumingala sa kanya. "Lasing ka." Tumango si Karen na namumula ang mukha. "Nakainom ako ng kaunti." Hindi siya uminom ng "konti lang". Kung hindi siya umiinom at nagsasanay sa mga kliyente nitong nakaraang tatlong taon, lasing na sana siya. Bahagyang kumunot ang noo ni Kevin at sinabing, "Ang pag-inom ay nakakasama sa katawan mo, lalo na sa mga babae. Subukan mong huwag uminom ng marami sa hinaharap." "Well, tama ang sinasabi ni Director Kevin. I will drink as little as possible in the future except for when it is needed." Nang makitang nakasimangot si Kevin, tumayo ng tuwid si Karen na parang batang may nagawang mali. " Babalik muna ako sa kwarto ko. Dapat magpahinga ka ng maaga." Pagkatapos nun, tumakbo na siya pabalik sa kwarto niya. Naaamoy niya ang bakas ng alak sa kanyang katawan, at hindi lang si Kevin ang napopoot sa ganitong klaseng amoy, kundi nasusuklam din siya dito. Nagpasya siyang pumunta sa likod-bahay para maligo sa mga hot spring. Nag-iisa sa mainit na bukal, pakiramdam niya ay komportable at nakakarelaks. Mas mabuting maligo sa pool na mag-isa kaysa sa isang grupo ng mga tao. Umupo si Karen sa pool at tumingala sa langit. Ngayon ay ang ika-15 araw ng lunar na buwan, at ang buwan na nakabitin sa kalangitan ay maliwanag at bilog. Sinasabing ang isang full-moon night ay isang gabing perpekto para sa isang family reunion, ngunit ang kanyang puso ay walang laman at malungkot. Ang taong walang tahanan ay parang punong walang ugat, saranggola na walang tali. Kahit saan man siya magpunta, hindi mapanatag ang puso niya. "Dad, mom..." malumanay na tawag ni Karen sa mga taong matagal na niyang nami-miss. Naluluha ang mga mata niya. "It's been three years. Na-miss mo na ba ako?" Siya ang mahal na anak ng kanyang mga magulang. Ngunit mula noong nakamamatay na pangyayaring iyon, iniwan nila siya at hinayaan siyang mag-isa sa ibang lungsod. Tatlong taon na ang nakakaraan nang may mag-isip sa kanya. Tatlong taon. Minsan naramdaman ni Karen na parang isang kisap-mata lang, pero minsan pakiramdam niya ay panghabambuhay na. Sa paglipas ng mga taon, hindi niya sinasadyang pansinin ang mga balita tungkol sa kanyang pamilya, dahil natatakot siya na ang mga nakikita niya ay pigilan siya sa paglimot sa kanyang sakit. Gayunpaman, ganoon ba kadaling ihinto ang pag-aalaga sa pamamagitan lamang ng pag-iwas sa kanila? Umiling siya na may pilit na ngiti. Sa katunayan, ang peklat sa kanyang puso ay parang isang malignant na tumor, na nagpapahirap sa kanya paminsan-minsan. Ngayon, bagama't napangasawa niya ang isang lalaking maalalahanin at mahusay sa lahat ng aspeto, hindi pa rin nakatagpo ng katiwasayan at pagmamay-ari ang kanyang inaanod na puso. Marahil ay masyadong malakas ang mga epekto ng alak, dahil siya ay nakainom habang nag-iisip, na naramdaman na lamang niya na ang kanyang ulo ay nahihilo at nahihilo hanggang sa siya ay nawalan ng malay at wala nang alam pagkatapos. Tinapos ni Kevin ang lahat ng kanyang mga dokumento para sa araw na iyon at bumalik sa silid. Bukas pa rin ang mga ilaw sa silid, ngunit hindi niya nakita si Karen. Naghintay siya ng ilang sandali, ngunit bago niya makita ang pagbabalik nito, kinuha niya ang kanyang telepono at tinawagan siya. Matapos makonekta ang tawag, tumunog ang kanyang telepono sa loob ng silid. Naisip agad ni Kevin na baka pumunta siya sa hot spring. Pagkatapos uminom, pumunta siya sa hot spring, at kung sakali... Agad siyang bumaba sa hot spring sa likod-bahay. Pagdating niya ay nakita niyang nakaharap ang ulo nito sa ibabaw ng tubig na para bang sisiw na kumakain ng kanin at ang ulo nito ay bumulusok lang sa tubig. Mabilis na sumugod si Kevin sa hot spring at binuhat siya. Medyo nagalit siya. Nagalit siya dahil walang ingat siyang nakatulog habang nakababad sa hot spring. Kung hindi siya dumating sa oras, nawalan siya ng buhay. Ang kanyang mukha ay malamig, ngunit si Karen, sa kanyang mga bisig, ay hindi namalayan ang kanyang galit. Kaagad niyang isinubsob ang mukha sa mainit na katawan ni Kevin. Binasa ng tubig sa kanyang buhok ang kanyang dibdib. Dumilim ang mukha ni Kevin nang buhatin niya si Karen pabalik sa kwarto. Pagkatapos ay dumating ang isa pang problema. Imposibleng ilagay siya nito sa ilalim ng mga saplot habang nakasuot ito ng basang swimsuit. Binuhat siya ni Kevin sa banyo, naghahanda sa pagpapaligo sa kanya. Habang binuhusan siya nito ng tubig, nahulog siya sa kanyang mga braso nang walang malay. Ang kanyang matikas na pigura at makinis na balat ay tila tahimik na tinutukso siya.