Kabanata 14

Walang iniisip na sinabi ni Kevin, "Sa Innovative Tech, ako ang boss, at maaasahan mo ako. Ikaw lang ang makaka-bully ng iba. Paano mo hahayaan na ma-bully ka ng iba?" "Salamat!" sabi ni Karen. Buti na lang at hindi na ito nagtanong pa, bagkus ay tumabi na lang sa kanya para alalayan siya. "Salamat sa akin para saan?" Tumaas ang kilay ni Kevin at sinabing, "We're husband and wife. Hindi ba dapat magtiwala tayo sa isa't isa at magtulungan?" Tumaas ang kilay ni Karen at ngumiti. Ang pakiramdam ng pagiging pinagkakatiwalaan at pagiging tahimik na suportado ay talagang napakasarap, na nagparamdam sa kanya ng bakas ng init kahit na sa malamig na simoy ng taglagas. Nang makitang nakangiti si Karen, idinagdag ni Kevin, "How about going with me for a walk?" Ayaw bumalik ni Karen para makibahagi sa mga aktibidad, ngunit nag-aalala siyang makita siya ng iba. Sa ilang sandali, hindi niya alam kung papayag ba siya o hindi. Hindi siya binigyan ni Kevin ng oras para isipin iyon. Hinawakan niya ang kamay niya at sinabing, "Sumunod ka sa akin." Napakalamig ng kamay ni Karen. Bagama't hindi ganoon kalamig sa taglagas, halos walang init sa kanyang kamay. Ngunit biglang, hinawakan ng mainit niyang kamay ang kamay niya, at unti-unting naililipat ang init nito sa kanya, at napatigil siya sa pagbawi ng kamay niya. Pagkaraan ng mahabang panahon, narinig ni Karen na sinabi niya sa mahinang boses, "Lumapit ka sa akin kung makatagpo mo ang mga bagay na ito sa hinaharap." Napatigil bigla si Karen sa sinabi niya. Tumingala siya sa kanya, kinagat ang kanyang mga labi, at maingat na nagtanong, "Kevin, hindi ka ba nagtataka kung anong klaseng tao ako noon?" Binawi ni Kevin ang kamay niya at nakaramdam siya ng kirot sa puso. Nang may sasabihin pa sana siya, dumapo ang malalaking kamay nito sa likod niya at marahan siyang niyakap sa mga bisig nito. She looked up at him in surprise and Kevin said, "Karen, your past has nothing to do with me. I only care about your future." Nakasandal sa matibay na dibdib ni Kevin, nakikinig sa mahinahon nitong pintig ng puso, at naririnig ang boses nito, sa hindi malamang dahilan, nagsimulang lumabo ang mga mata nito. Nakayakap siya na parang kuting. Tumigil saglit si Kevin, pagkatapos ay mas hinigpitan pa niya ang pagkakahawak sa kanya. Pagkaraan ng mahabang panahon, itinaas ni Karen ang kanyang ulo mula sa kanyang mga braso. "ako..." Pinutol niya ito. "Dadalhin kita kung saan." Tumango si Karen. Hinawakan niya ang kamay niya at nagpatuloy sa pagsulong. Sa kanyang paglalakad, isang makukulay na kama ng mga rosas ang lumitaw sa kaliwa ng damuhan. Ang mga bulaklak ay puno ng mga kulay, at ang halimuyak ay maselan. Lahat sila ay namumulaklak, at ito ay isang napakagandang tanawin. Nakakita na si Karen ng mga bulaklak na namumukadkad noon, ngunit hindi pa siya nakakita ng ganito kalaking hardin ng mga bulaklak. Ni hindi niya makita ang gilid sa unang tingin. "Sobrang ganda! Gusto ko talagang mag-stay dito ng isang buwan." Patuloy na pinupuri ni Karen ang kagandahan ng lugar na ito. Hindi na siya makapaghintay na bumulusok sa kama ng mga bulaklak at hindi na muling lumabas. Napatingin sa kanya si Kevin na bahagyang nakataas ang mapang-akit na manipis na labi. Ang buong Ocean Behae Villa ay kanyang pag-aari. Maaari siyang manirahan dito habang buhay, pabayaan ang isang buwan. Tanong ni Karen, "Akala ko ba namumulaklak lang ang mga bulaklak sa unang bahagi ng tag-araw? Paano sila namumulaklak sa taglagas?" Sabi ni Kevin, "Hindi naisip ng mga sinaunang tao na maaaring lumipad ang isang eroplano." "Tama ka. Napaka-advance na ng teknolohiya. Walang kakaiba." Napangiti si Karen. "Pwede ba akong pumasok at tingnan?" Tumango si Kevin. Ngumiti si Karen sa kanya. Ngayon, si Karen ay nakasuot ng puting kamiseta at oberols, na may maliit na oso na natahi sa kanyang puting kamiseta. Ang kanyang itim na buhok ay nakatali pabalik sa isang nakapusod. Siya ay nagbihis nang napakasimple, tulad ng isang batang babae na 17 o 18 taong gulang, na ibang-iba sa hitsura niya sa trabaho. Nang makitang tumatakbo si Karen sa mga bulaklak na parang bubuyog, kinunan siya ng video ni Kevin sa kanyang mobile phone sa unang pagkakataon. Biglang may tumunog na cellphone na bumasag sa katahimikan. Ngumiti ng paumanhin si Karen kay Kevin at sumagot, "William, anong problema?" Hindi marinig ni Kevin ang sinasabi sa pamamagitan ng telepono, ngunit nang marinig ni Karen ang mga salita, sinabi niya kaagad, "Babalik ako kaagad." Pagkababa, tumingin si Karen kay Kevin at ngumiti ng paumanhin. "Hinahanap na ako ng mga kasamahan ko. Babalik ako." Inabot ni Kevin ang mga dahong nakasabit sa buhok niya. "Hihilingin ko sa tour bus na pabalikin ka." Tumango si Karen. "Sige." Nang makitang umalis si Karen sakay ng karwahe, umiwas ng tingin si Kevin at tinawag sa mahinang boses, "Amelia." Nagmamadaling lumapit si Amelia at sinabing, "Director Kevin, don't worry. Ready na ang termination contract ni Madonna." Malamig na sabi ni Kevin. "Sige." Pagkaalis ni Kevin, bumalik si Karen sa team. Nakita siya ni William at agad na tumakbo. "Karen, saan ka nagpunta? Matagal na kitang hindi nakikita. Tinakot mo ako." Nakangiting sabi ni Karen, "Napakaganda yata ng tanawin dito, kaya naglakad-lakad ako." Sabi ni William, "Oras na para sa hapunan. Inayos na ng kumpanya na kumain ang lahat sa Cozy Pavilion. Tara na." Tumango si Karen at naglakad, ngunit hindi niya napansin na may pool ng tubig sa tiles sa sahig sa ilalim ng kanyang mga paa. Nadulas siya pabalik. Mabilis siyang hinawakan ni William. Bigla siyang itinulak, umatras ng dalawang hakbang, at magalang na sinabing, "Salamat!" Wala nang laman ang mga braso ni William, at malungkot niyang sinabi, "Let's go." Sina Kevin at Amelia ay nasaksihan ang eksenang ito. Mahinang sabi ni Amelia, "Mukhang sikat na sikat si Karen sa mga lalaki sa kumpanya." Madilim na tinignan ni Kevin si Amelia. Inosenteng sabi ni Amelia, "Gusto mo bang ihanda ko ang termination contract ni William?" "Hindi." Malamig na sabi ni Kevin at tumalikod na para umalis. ......