บทที่ 66

“ที่พูดมาทั้งหมดนั่นจริงหรือเปล่า?” เขาถามในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจอีกครั้ง แคโรได้แต่งุนงง ก่อนจะถามกลับ “อะไรของคุณ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอีกครั้งราวกับต้องการจะย้ำให้เธอเข้าใจ “เมื่อกี้ ที่คุณบอกแลนซ์ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับหมอนั่นแล้ว คุณพูดจริงใช่ไหม?” “ฉันพูดไปแล้ว” แคโรตอบปัด ในคราแรกฉันคิดว่าเขาจะโมโห แต่ดิกสันกลับเงียบนิ่งไม่โต้ตอบอะไร พลันเอ่ย “ผมแค่หวังว่าคุณจะบอกผม... ผมแค่อยากให้คำพูดพวกนั้นเป็นเรื่องจริง” ฉันได้แต่เงียบอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก เราสองคนทะเลาะกันตลอดเวลา แต่ตอนนี้กลับคุยกันได้อย่างราบรื่นเสียนี่ พูดตามความจริง ฉันคิดว่าเขากำลังประนีประนอมความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งคู่ และไม่ทำให้มันแย่ไปกว่านี้ ดิกสันพยายามอ่อนลงให้ฉัน มือหนาคว้ากุญแจรถไปจากมือเรียว พร้อมเคลื่อนตัวไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ “เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง” แคโรอยากจะปฏิเสธความหวังดีนั้น แต่เธอรู้ดีว่าสภาพในตอนนี้ไม่สามารถขับรถได้ในแน่นอน ดังนั้นจึงทำได้แต่เงียบ และปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจอยาก แทบจะเที่ยงคืนที่เราเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตระกูลชอว์ ดิกสันขับรถเข้าไปจอดในโรงรถให้ ก่อนที่เขาจะหันมาเปิดประตูพลางอุ