บทที่ 65

วันเวลาที่เหลือของฉันมีจำกัดดังนั้นฉันจึงปฏิเสธที่จะมีชีวิตอยู่ในขณะที่จมอยู่กับความแค้น ถ้าเขาไม่ดึงกลอุบายสกปรกของเขาที่มีต่อครอบครัวตระกูลคุกเพื่อกดดันให้ฉันกลับไป โจมตีบริษัทชอว์ ในขณะที่ฉันมีอำนาจควบคุมบริษัท ฉันไม่คิดที่จะกลับมาที่เมืองอู๋ด้วยซ้ำ มันยุ่งยากและซับซ้อนอยู่แล้วสำหรับฉันที่จะกลับมาทำหน้าที่ ซึ่งเสียเวลาไปเปล่า ๆ เขายังกล้าเรียกร้องให้ฉันกลับมาอยู่กับเขาด้วยซ้ำเพื่อทรมานกัน?! ดูเหมือนฉันจะเสียสติไปหรือเปล่า? ฉันรู้สึกตลกกับเรื่องไร้สาระของเขาและฉันก็ตอบประชดประชันว่า “คุณชอบฉันมากสินะ มันรู้สึกไม่เหมือนคุณจริง ๆ คุณทำให้ฉันเข้าใจผิดด้วยการกระทำของคุณเพราะคุณดูเหมือนว่าคุณไม่ลืมฉันเลย!” การแสดงออกของเขาคลุมเครือ ฉันวางมือบนไหล่ของเขา ตบไหล่เขาและเตือนเขาว่า “คุณบอกว่าคุณรักฉันก่อนที่คุณจะความจำเสื่อม อย่าบอกนะว่าคุณจะลืมอดีตทั้งหมดของเราได้แต่ยังจำได้ว่ารักฉัน? ฮ่าๆ คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องของคุณจริงๆเหรอ?” ดิกสันโกรธกับคำพูดของฉันแต่เขากลับหัวเราะแทน เขาดึงฉันและกอดฉันไว้ในอ้อมกอดของเขา ฉันถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมองเขา แต่ฉันก็ไม่ได้กลัว “ฉันพูดถูกไหม?” ทันใดนั