บทที่ 67

แคโรคิดว่าวันนี้ดิกสันค่อนข้างควบคุมอารมณ์ได้ดี ไม่ว่าเธอจะพูดจาเสียดสีร่างสูงขนาดไหน เขากลับเลือกที่จะอดทนและเปิดใจรับฟัง อย่างเช่นในตอนที่ฉันพูดจากระแทกแดกดันแบบนี้ แต่ดิกสันเพียงแค่ปล่อยผ่านแล้วถามฉันกลับแทน “คุณอยากให้ผมช่วยติดต่อแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในประเทศเราให้ไหม หรือต่างประเทศดี?” “...” ฉันได้เงียบกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างสูงตรงหน้าเริ่มเงียบตามเมื่อเห็นว่าฉันนิ่งไม่ตอบอะไร ทั้งยังมีทีท่าไม่ใส่ใจในความหวังดีนั่นอีก ไม่นานนัก ดิกสันก็เดินออกไป ถ้าหากยังยืนอยู่ตรงนี้อีกทั้ง ๆ ที่เจ้าบ้านไม่ต้อนรับ ก็คงไร้ยางอายเกินไปหน่อย หญิงสาวรอให้แน่ใจชายหนุ่มออกไปจากบ้านของเธอ ก่อนจะเดินไปยังหน้าต่างบานโปรดบริเวณที่ร่างสูงยืนอยู่เมื่อครู่ พลางมองลงไปยังร่างของเขาที่ยืนอยู่ใต้เสาไฟริมรั้วข้าง ๆ ทางเข้าคฤหาสน์ แสงไฟที่สาดส่องทำให้เงาของคนคนนั้นดูโด่ดเดียวและเศร้าสร้อยกว่าปกติ ทำไมดิกสันถึงทำให้เธอรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ? ร่างบางก้มหน้าลงพลางขยับตัวเข้าไปใกล้บานหน้าต่างมากขึ้น เพื่อเพ่งมองไปยังชายคนเดิมที่ยังยืนอยู่ข้างล่างนั่น แคโรไม่มั่นใจในความรู้สึกของเธอตอนนี้ ทว่าหากไม่แน่ใจทำไมเธอถ