บทที่ 599

ฉันตอบ “ขอบคุณนะคะ” ฉันขอบคุณที่เขาเป็นทั้งครูและเพื่อน เขาช่วยสอนและแนะนำฉันในตอนที่ฉันหาทางออกไม่เจอ และขอบคุณในความกล้าหาญของเขา เขาเป็นชายที่คู่ควรกับความรักในอดีตของฉัน เขาเป็นชายที่อ่อนโยนและอบอุ่น ซึ่งแตกต่างจากความชั่วร้ายของดิกสันโดยสิ้นเชิง! ดิกสัน... ฉันนึกขึ้นได้ถึงข้อความของเขาอีกครั้ง ทำไมเขาถึงเจ็บปวดกันนะ?! ฉันสั่นหัวและเตือนตัวเองไม่ให้คิดอะไรไร้สาระ! “สาวน้อย เปลี่ยนเป็นชุดเดรสนี้สิ” แลนซ์แนะนำ ฉันพยักหน้า “ได้ค่ะ” ฉันรีบเปลี่ยนเป็นชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเล ฉันรอประมานสองนาที ก่อนผู้ช่วยของแลนซ์จะมาบอกฉันว่าการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น ฉันสูดหายใจเข้าก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวที ฉันเดินไปที่หน้าเวที และทำความเคารพ ฉันสังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั่งอยู่ตรงที่นั่งแถวหลัง ๆ หญิงสาวยิ้มและนั่งลงตรงหน้าเปียโน เธอวางนิ้วลงบนแป้นเปียโนเพื่อเป็นการเตรียมพร้อม ในโน๊ตเพลงแรกที่ฉันบรรเลง ท่วงทำนองแห่งความเศร้าก็หลั่งไหลออกมาเพื่อบอกเล่าเรื่องราวด้วยความรู้สึกที่ไพเราะ! ถนนแห่งสายลม สายลมไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้ สายลมเป็นแค่เพียงผ่านไปมา... สายลมที่พัดผ่านในวัยเด็กของเรา... ทั้งที่ลมไม่