บทที่ 600

ฉันรีบลงมาจากเวทีและเดินกลับไปหลังเวที หลังจากที่เปลี่ยนชุด ฉันก็รีบตรงไปยังที่นั่งของผู้ชม และมองหาชายคนนั้น ทว่าไม่มีใครอยู่ตรงที่นั่งแถวสุดท้ายเลย! ฉันรีบออกมาจากตึกการแสดงและเจอแซคคารี่ในตรอกข้าง ๆ เขาเอียงหัวเล็กน้อยในขณะที่มองไปยังโคมไฟข้างทาง ร่างเล็กรีบเดินไปหาเขา “คุณกำลังมองอะไรอยู่เหรอคะ?” เสียงใสถาม “ไฟมันเสียน่ะ” เขาตอบ ใช่แล้ว ไม่มีไฟส่องออกมาจากโคมไฟข้างทางเลย ฉันกอดแขนเขาไว้อย่างเคยชิน “มันน่าจะเพิ่งเสีย เดี๋ยวก็มีคนมาซ่อมเพราะเราอยู่ในใจกลางเมือง!” แซคคารี่เลื่อนสายตามามองฉัน จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้น “เบล เธอจะยึดมั่นในความเชื่อของตัวเองไปตลอดชีวิตหรือเปล่า?” ฉันจงใจถาม “ความเชื่อของฉันคือ?” ความเชื่อของฉันอุทิศให้กับรักเดียวในชีวิตฉัน ความเชื่อของฉันก็คือชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า! แม้ฉันจะยังไม่ได้สารภาพเรื่องนี้กับเขาก็ตาม ร่างสูงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร แซคคารี่ทำตัวแปลก ๆ ในคืนนั้น หรือว่าแม่ของเขาจะพูดอะไรปลุกปั่นเขา ในตอนที่เขาไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล? ฉันอยากจะถาม แต่ก็พูดไม่ออก! ในตอนที่แซคคารี่กับฉันถึงบ้าน มันก็เป็นเวลาดึกแล้ว ชายหนุ่มเงียบอยู่ตลอดเวลา เขาหยิบชุ