บทที่ 29

ถ้าหากแลนซ์คือคนที่เล่นเปียโน และเรียกเธอว่า”ยัยเด็กบ๊อง” เมื่อเก้าปีก่อน และครั้งต่อมาที่เราเจอกันก็คือตอนที่เธอเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้นที่คาเฟ่แมวของซัมเมอร์ มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ตกค้างอยู่ความทรงจำลาง ๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่หลังจากครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันเมื่อหลายปีที่แล้ว ภาพของเขาที่วนเวียนอยู่ในความทรงจำของเธอยังคงเป็นชายที่อบอุ่น ซัมเมอร์เอ่ยถาม “แคโร ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?” ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่เพราะฉันนั้นวิ่งตามแผ่นหลังนั้นมาตลอดเก้าปี ความรู้สึกเหล่านั้นกลายเป็นบางสิ่งที่ซึมซับเข้าไปในเส้นเลือดและฝังตัวลึกเข้าไปในกระดูกของฉันแล้ว มันเคยเป็นสิ่งเดียวและสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการที่สุดในโลก ฉันยังคงจดจำตอนที่ ฉันรีบลุกออกจากที่นั่งพลางวิ่งไปหลังเวทีเพื่อมองหาเขาทุกครั้งที่คอนเสิร์ตจบลง ทว่าฉันกลับไม่เคยวิ่งไปทันเจอเขาเลยซักครั้ง และนั่นค่อยน่าเสียดาย ฉันต้องออกจากสถานที่จัดคอนเสิร์ตอย่างไม่เต็มใจทุกครั้งไป ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปบนถนนด้วยส้นสูงคู่สวยช้า ๆ ร่างสูงเพรียวของใครบางคนกลับปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเธอเสียก่อน ฉันได้แต่ยืนอึ้งสบตากับเขาที่กำลังยิ้มให้ฉัน ก่อนเสี