บทที่ 245

ฉันเม้มปากแล้วไม่ถามอะไรต่ออีก แซคคารี่เป็นฝ่ายถาม “เธอหิวหรือเปล่า?” ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะอ่อนโยนกว่าปกติ “ไม่เลย” ฉันตอบเสียงเรียบ ทว่าอีกฝ่ายยังสงสัยไม่เลิก “ทำไมเธอถึงมาที่นี่?” ได้ยินแบบนั้นก็ถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “แล้วฉันเลือกได้ด้วยเหรอว่าจะรถคว่ำที่นั้น หรือที่ไหน?” ดวงตาคู่คมมองมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทว่าจนแล้วจนรอดก็ยอมเอ่ยปาก “มันไม่ไกลจากนี้เลยนะ” “เมืองถงอยู่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่?” ร่างสูงเม้มปากพลันขมวดคิ้ว “สามสิบกิโล” สถานที่นั้นห่างจากเมืองถงราวสามสิบกิโลเมตร โดยรวมแล้วก็ประมาณร้อยกิโลจากเมืองนีมส์ ทันใดนั้น ฉันก็คิดได้ว่ามันไม่ใกล้เมืองนีมส์เลยซักนิด ไม่แน่ครอบครัวทางสายเลือดของฉันอาจจะ...” คำพูดที่พ่อบอกเมื่อวันก่อนยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ แต่ฉันก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ ว่าทำไมแม่แท้ ๆ ของตัวเองต้องผลักไสกันแบบนี้! หรือพ่อแท้ ๆ ของฉันกำลังรู้อะไรบางอย่าง? ต้องเป็นแบบนั้นแน่เลย—— ฉันจำได้ว่าพ่อบอกว่าอีกฝ่ายกำลังระแคะระคายเรื่องบางอย่างและเริ่มออกตามหาฉัน นั่นหมายความว่าแม่ปกปิดเรื่องส่งเด็กไปให้ตระกูลชอว์กับพ่อมาโดยตลอดใช่ไหม? ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งบีบอัด ทำ