บทที่ 242

สีหน้าของพ่อดูย่ำแย่ ราวกับว่าฉันเข้ามาทำลายความสงบสุขของพวกเขา แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ พ่อก็เข้ามาผลักฉันออกจากอ้อมกอดของแม่อย่างแรง มือกร้านลากฉันให้ออกไปพ้นประตู ร่างเล็กพยายามยื้อรั้งแขนคนเป็นพ่อไว้อย่างน่าสงสาร พลางส่ายศีรษะอ้อนวอน “คุณพ่อ อย่าผลักไสหนูเลยนะ!” ทว่าอีกฝ่ายกลับปฏิเสธคำขอร้องนั่น และยังคงลากฉันออกมา นี่มันแย่เกินทน ในที่สุดน้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกไม่หยุด “พ่อคะ หนูคิดถึงพ่อกับแม่มากเลยนะ อย่าไล่หนูเลย ได้โปรด อย่างน้อยคืนนี้ก็ให้หนูนอนอยู่ที่นี่ด้วยได้ไหมคะ?” พลันคนเป็นพ่อก็หยุดการกระทำของตัวเองลง ดูเหมือนว่าท่านกำลังลังเลใจ หญิงสาวมองอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน ไม่นาน ฉันก็ได้รับคำตอบที่มาพร้อมน้ำเสียงเศร้าจากท่าน “พ่อก็คิดถึงลูกเหมือนกัน คิดถึงแคโรน้อยที่แสนจะล้ำค่า ตลอดเก้าปีที่ผ่านมา พ่ออยากจะไปหาลูกที่เมืองอู๋มาก ไม่รู้เลยว่าแคโรของเราจะอยู่ดีกินดีหรือเปล่า จะนอนหลับไหม โดนแกล้งไหม แต่งงานหรือยัง หรือมีหลานให้เราหรือเปล่า... เราคิดถึงลูกทุกวันแต่กลับไม่ได้รับข่าวคราวอะไรเลย จนกระทั่งวันนั้น วันที่เรื่องของลูกเป็นข่าวดังในเว่ยป๋อ นั่นเป็นครั้งแรกที่เรารู้ว่าแคโรตัว