บทที่ 241

ทันใดนั้น ฉันก็เข้าใจได้ทันทีเลยว่าสิ่งที่พ่อบ้านคนนั้นบอกว่า “นายท่านกับภรรยา... จริง ๆ แล้ว... ไม่ได้...” หมายถึงอะไร เขาต้องการจะบอกว่าพ่อแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่! แคโรกอดชายวัยกลางคนตรงหน้าแน่น ราวกลับว่าอีกฝ่ายจะหายไปได้ทุกเมื่อหากคลายอ้อมกอดลง พลันอีกเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังก็ทำให้ฉันตกใจกว่าเดิม “แคโร” นัยน์ตาคู่สวยเบิกกว้าง “แม่!” ฉันร้องเสียงดัง “เข้ามาสิ เข้ามานั่งคุยกันก่อน” คุณแม่บอกให้พวกเราเข้าไปนั่งคุยกันด้านใน ห้องนั่งเล่นนั่นค่อนข้างสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย แถมยังมีเปียโนรุ่นเก่าคลาสสิคตั้งอยู่อีกหนึ่งหลัง ฉันนึกออกเลยว่าแม่คงเดินเข้ามาเล่นมันทุกวัน มือบางเอื้อมไปจับมือของคนเป็นแม่ไว้แน่น พลางรับฟังเสียงอ่อนโยนนั่น “เราขอโทษที่ทิ้งลูกไปนะ” ฉันทบทวนความรู้สึกของตัวเองก่อนเอ่ยปากถาม “แล้วทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะคะ?” ทำไมพวกท่านถึงพากันหายไปแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียวตั้งแต่อายุสิบสี่ด้วย? “พ่อของลูกกับแม่ต่างก็ประสบปัญหาด้านการเงิน เพราะคนหักหลังและต่อต้านเรา แคโร แม่ขอโทษจริง ๆ นะ” เก้าปี ตั้งเก้าปีเต็ม ๆ ที่พวกท่านหลบหายไปจากชีวิตของฉัน! ใครที่เป็นคนหักหลังพวก