บทที่ 233

ฉันไม่เข้าใจเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลในตอนนี้เลย และแซคคารี่ไม่ได้ติดต่อฉันตลอดทั้งวัน ทันใดนั้น ฉันรู้สึกหงุดหงิดจริง ๆ เป็นเวลาเย็นแล้วเมื่อฉันกลับมาที่คอนโด ฝนตกยังคงหนักมาก ๆ ในเมืองถง ฉันกำลังเดินเข้าไปในห้องแล้วเพิ่งเห็นแซคคารี่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างยาว ๆ บานนั้นที่อยู่ในห้องนอน จากจุดนั้น เขาสามารถมองเห็นฉันจากนอกหน้าต่างที่กำลังเดินเข้าไปในย่านที่อยู่อาศัยของฉันเอง เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวของฉันเดินเข้ามาในห้อง เขาก็เหลือบมองมาทางฉัน การจ้องมองของเขาไร้ความรู้สึก ฉันเหวี่ยงตัวไม่สนใจเขาอย่างเย็นชาและไปที่ห้องนอน เขาเข้ามาทันทีหลังจากที่ฉันนอนลงบนเตียง เมื่อเขารีบเดินมาจากนั้นศีรษะของเขาเกือบจะชนกับกรอบประตู ฉันลดสายตาลงไม่อยากมองเขา เขาถามฉันเบา ๆ ว่า “เบล เธอโกรธฉันอยู่หรือเปล่า?” เขารู้จริง ๆ ว่าฉันโกรธ! “ฉันไม่ได้โกรธ” ฉันตอบอย่างอื่น “เธอกำลังโกรธ” น้ำเสียงของเขามั่นใจอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วถามว่า “เมื่อวานนี้ผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างนั้นเป็นใคร?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แซคคารี่ก็เงียบไปครู่หนึ่ง ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาและเห็นสีหน้าเย็นชาข