บทที่ 232

เวลานี้ถึง 21.00 น. แซคคารี่เข้าไปห้องน้ำ เขาอาบน้ำนานมาก เมื่อถึงเวลาที่เขาเสร็จ ฉันเกือบจะหลับไป เมื่อเขาโอบแขนรอบเอวของฉันเท่านั้นฉันก็มีสติจนตาสว่างขึ้นมา ฉันกอดเอวของเขาเป็นการตอบแทน และฝังหัวของฉันไว้ที่หน้าอกที่แน่น ๆ ของเขา “เมื่อวานคุณอยู่ที่ไหน?” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า เขาตอบอย่างเย็นชาว่า “เมืองเอส” เขาเย็นชาอย่างน่ากลัว ฉันอ้าปากและกัดที่หน้าอกของเขา บาดแผลบนร่างกายของแซคคารี่ยังไม่หายสนิท แต่เขาก็ปล่อยให้ตัวเองเปียกโชกไปกับสายฝน เขาตบหัวฉันเบา ๆ ด้วยฝ่ามือของเขา แต่ไม่ได้หยุดฉันจากการกัดเขา และเขาก็ไม่ฮึดฮัดเลย ความอดทนของเขาโดดเด่น ฉันรู้สึกเขาไม่สนใจและคลายการกัดของฉัน จากนั้นฉันดูบาดแผลที่เขามีไปทั่วร่าง พวกบาดแผลทั้งหมดได้รับการดูแล เขาต้องทำความสะอาดบาดแผลในห้องน้ำ ฉันเอานิ้วแตะแผลของเขาเบา ๆ และถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณไม่รู้สึกเจ็บปวดเหรอ?” เขาตอบอย่างเมินเฉย “ไม่เลย” “คุณโกหก คนเราจะไม่รู้สึกเจ็บปวดได้อย่างไรเมื่อได้รับบาดเจ็บ?” แซคคารี่มองมาที่ฉันอย่างตั้งอกตั้งใจ และพูดอย่างหนักแน่นว่า “มันไม่ได้เจ็บปวดเลยกับบาดแผลเหล่านี้ ผมได้รับบาดเจ็บที่เลวร้