บทที่ 231

ไม่มีแม้แต่ข้อความเข้ามาเลย เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ที่ผ่านมา ตอนที่ฉันไม่ได้อยู่กับเขาฉันไม่เคยคิดมากกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น ฉันเริ่มรู้สึกกังวลเป็นพิเศษ ฉันหวังว่าเขาจะไม่เจ็บ ฉันอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดนอนบาง ๆ จากนั้น ก็นั่งบนโซฟาดูหัวข้อข่าวบันเทิง ในช่วงเวลานั้น แทบจะไม่มีข่าวสำคัญใด ๆ ฉันนอนบนโซฟาและหลับไปพร้อมกับฟังเสียงฝนตก หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฉันก็ปลุกฉัน ฉันคว้าโทรศัพท์ของฉันอย่างรีบร้อนเพื่อดูการแจ้งเตือนและลุกขึ้นทันที ฉันรับสายและตะโกนว่า “พี่” “ใช่ เปิดประตูให้หน่อย” เสียงของเขาแหบเป็นพิเศษ ฉันถามอย่างแปลกใจว่า “คุณอยู่ที่ไหน?” “ฟังนะแล้วเปิดประตู” เขาบอกให้ฉันเปิดประตูสองครั้ง ฉันรีบลุกขึ้นและเปิดประตูคอนโด ฉันไม่เห็นแซคคารี่อยู่ที่ประตู จากนั้นฉันก็ออกไปและเห็นร่างของชายผู้โดดเดี่ยวยืนอยู่ตรงสุดทางเดิน เขามองออกไปด้านข้างนอกหน้าต่าง ฉันเขย่งตัวและกอดเขาจากด้านหลัง โดยตระหนักว่าฝนได้ทำให้เขาเปียกโชก ฉันโผล่หัวออกมา ระหว่างแขนของเขาและมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนตากฝนอยู่ชั้นล่าง เธอสวมชุดราตรีสีเขียว และถือร่มลายดอกไม้ เธอมองมาที