บทที่ 218

ร่างบางยังคงนอนสะอึกสะอื้นอยู่บนชายหาด จนกระทั่งมีร่างของชายคนหนึ่งก้าวเท้าเข้ามา เขายืนมองมาที่ฉันด้วยสายตาว่างเปล่า และแสร้งไม่รับรู้กับสิ่งที่ฉันต้องการจะสื่อ หญิงสาวทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีพลันเอ่ย “อย่าเย็นชากับฉันไหมแซคคารี่! ฉันรักคุณจริง ๆ นะ ได้โปรดอย่าผลักไสไล่ส่งฉัน!” แซคคารี่ยืนนิ่งในชุดสูททางการตัวหรู เขาไม่ขยับไปไหนแต่เพียงจ้องมองที่ฉันอยู่แบบนั้น พักใหญ่ก่อนที่ริมฝีปากคู่นั้นจะเอ่ยขึ้น “เคลียร์พื้นที่แถบนี้ซะ โดยเฉพาะรถที่ผ่านไปมากับกล้องวงจรปิด สองชั่วโมงจากนี้ค่อยกลับมารับฉัน” เขาหันไปสั่งลูกน้อง “รับทราบครับ คุณชิค” เสียงนั้นคุ้นหูราวกับเสียงของเลขาแยร์ เมื่อลูกน้องของเขาเดินออกไป ร่างสูงก็เดินเข้ามาอุ้มฉันขึ้นจากพื้น ไม่ว่าฉันจะกดจูบลงบนริมฝีปากหยักนั่นซักกี่ครั้ง อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่งเฉย เขาแค่อุ้มฉันขึ้นมาพลางเดินลงไปในทะเลลึก ทันใดนั้นเกลียวคลื่นก็สาดซัดเข้ามาจมเราทั้งคู่ให้หายไปในทะเล ฉันลำลักน้ำ และในขณะที่กำลังจะหมดลมหายใจ ก็มีสัมผัสเย็น ๆ กดลงบนริมฝีปากของฉัน แซคคารี่คลายอ้อมแขนลง เราโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำอีกครั้ง สูทที่รีดมาจนเรียบเป็นอย่างดีเปียกจนหมดสภาพ