บทที่ 217

คิ้วเข้มเลิกขึ้นสงสัย “กลับไปทำไม?” “ดิกสัน ฉันรู้สึกว่าคุณเปลี่ยนไปนะ เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง” “หืม? ไม่เป็นตัวของตัวเองเหรอ?” อีกฝ่ายเขยิบตัวแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “คุณรู้จักผมดีกว่าใครไม่ใช่เหรอ?” เขาถาม “...” สายที่กดโทรออกหาแซคคารี่ยังไม่ได้ตัดไปใช่ไหม? ถ้ามันยังต่ออยู่ ฉันก็อยากกดวางให้เร็วที่สุด แต่ตอนที่กำลังจะหยิบมือถือออกมากดวางสาย ดิกสันก็ลากฉันออกมาจากรถเสียก่อน นัยน์ตาคู่คมเต็มไปด้วยความเย็นชา “เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งนานเลยใช่ไหม? เรากลับมาสานสัมพันธ์กันหน่อยไหม?” ร่างบางสั่นด้วยความกลัว “คุณหมายความว่ายังไง?” “คุณหลอกให้ฉันมาที่นี่?” ฉันถามอย่างช็อค “ใช่” มือหนาลากฉันออกมาเรื่อย ๆ ก่อนจะกดให้นอนลงไปบนหาด ฉันกังวลขึ้นเรื่อยพลางจ้องอีกฝ่าย “ปล่อยฉันนะ!” “ฮึม ครั้งแรกก็อ่อยพี่ชายผม ครั้งที่สองก็ฌอน ต่อมาก็แซคคารี่ คุณบอกว่าผมมันเลว แคโรไลน์! แล้วคุณล่ะ! คุณเคยซื่อสัตย์กับผมบ้างไหม? ผมแค่ต้องการให้คุณรอดชีวิต แต่คุณก็เอาแต่โทษผมตลอด แล้วไม่เคยให้โอกาสผมเลยซักครั้ง!” นัยน์ตาของฉันร้อนผ่าว และในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ดิกสันชะงักไปเมื่อเห็นฉันร้อง