บทที่ 219

ฉันพยายามขยับตัวทั้ง ๆ ที่ยังรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวอยู่ ขาเรียวก้าวออกจากเตียงพลางเดินไปที่ระเบียงหรูที่ยื่นออกไปจากตัวห้อง ที่สวนด้านล่างนั้นมีร่างของแซคคารี่ที่สวมเสื้อสีขาวนอนหลับตาอาบแดดอุ่น ๆ อย่างสบายใจเฉิบ ภาพนี่มันคุ้น ๆ นะว่าไหม แซคคารี่เหมือนที่มีตัวตนอยู่ในเทพนิยายเท่านั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาและหุ่นที่สมชายชาตรีนั่นล้วนทำให้เขาสมบูรณ์แบบ มือบางยึดราวระเบียงไว้ก่อนตะโกนเรียก “พี่รอง!” ดวงตาคู่คมเปิดขึ้นแล้วจ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตาอบอุ่น แคโรสบตาคู่นั้นกลับ ในใจกำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ฉันบอกเขาไปว่าไม่อยากได้การช่วยเหลือใดใดจากเขา และไม่อยากใช้ความรู้สึกนี้ฝืนดึงอีกฝ่ายเข้ามาในความสัมพันธ์ แม้ฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ลึก ๆ แล้วก็ยังแอบหวังอยู่ดี “พี่รอง” เสียงหวานเอ่ยเรียก “หืม?” สายตานั้นแฝงความเย็นชาไว้ “เมื่อคืน...” ฉันเงียบไปพัก ราวกับคิดทบทวนคำพูดของตัวเอง แซคคารี่ยังคงนิ่งเงียบรับฟัง คนตรงหน้าไม่ได้เอ่ยเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนเลยซักนิด นั่นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดยกระชากให้ตื่นจากฝันที่ว่า เรื่องระหว่างเราเมื่อคืนนั้นไม่ได้มีนัยยะพิเศษอะไรทั้งสิ้