บทที่ 216

ร่างเล็กเอ่ยบอกร่างสูง ทว่าอีกฝ่ายกลับแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน “ขึ้นรถก่อน” เขาแย้ง “เขาอยากพาคุณไปที่ที่หนึ่ง” ดิกสันเป็นคนดื้อรั้น มือบางเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับด้วยความลำบากใจ เมื่อปิดประตูปุ๊บ ดิกสันก็กดล็อกทันที “คุณอยู่ที่หนานจิงมาตลอดเลยเหรอ? แล้วคุณฟื้นขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน?” ฉันถามสงสัย “ผมฟื้นขึ้นมาเมื่อสองสามวันก่อน” เขาตอบ “โอ้ ร่างกายคุณหายดีแล้วไหม?” “มันไม่มีปัญหาอะไร” ดิกสันดูห่างเหินมากกว่าเมื่อก่อน เขาทำเหมือนไม่สนใจและไม่อยากคุยกับฉัน ร่างเล็กจึงปิดปากเงียบเมื่ออีกคนเมินใส่ รถคันหรูเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ จนถึงชายหาด ฉันเอาแต่นั่งคิดว่าตลอดทางว่าจะบอกเขาเกี่ยวกับความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองออกไปยังไง จนกระทั่งรถจอดสนิท แคโรรู้สึกละอายใจที่ต้องทำให้ดิกสันผิดหวัง ดิกสันจอดรถไว้ข้างถนนริมหาด ก่อนจะปลดสายรัดนิรภัยฝั่งเขาออกแล้วยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน มือเรียวรับน้ำมาเปิดพลางดื่มขึ้น ไม่นานร่างกายก็เริ่มรู้สึกอุ่นขึ้น รสชาติของมันดูคุ้น ๆ แต่ฉันเชื่อใจเขา จึงไม่คิดมากอะไร ร่างสูงเปิดประตูพร้อมก้าวลงจากรถ เขาเดินลงไปหยุดยืนใกล้ ๆ เกลียวคลื่นที่กำลังซัดเข้ามาเอื่อย ๆ แผ่น