บทที่ 200 (1)

แซคคารี่เดินมาหาพวกเราด้วยใบหน้าที่มืดมน เขาดูเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งและมีคนตามมาข้างหลังเขา ถือร่มมาบังเขา เขาเดินมาข้างฉันและจ้องมองไปที่ผู้ชายที่กักขังฉันไว้อย่างเย็นชา ในเวลาไม่ถึงวินาที พวกเขาก็รีบปล่อยฉันด้วยใบหน้าที่หวาดผวาของพวกเขา แซคคารี่ลูบไล้ใบหน้าของฉันด้วยสองนิ้วเบาๆ มันเป็นสัมผัสที่นุ่มนวลและอ่อนโยน แต่ฉันรู้สึกได้ถึงไฟในตัวเขา เขาหลับตาลงแล้วเคลื่อนไหวช้า ๆ โดยเจตนาและเปล่งเสียงเย็นชา “เมื่อกี้ตบหน้าเธอยังไง ก็ตบหน้าตัวเองแบบนั้นด้วยทำมันซะตอนนี้เลย” คำสั่งที่แซคคารี่ทำนั้นชัดเจนและเกินกว่าที่จะตั้งคำถาม “แซค หมายความว่าไง?” ผู้หญิงคนนั้นไม่เชื่อหูของเธอ ฉันดึงแขนเสื้อของเขาเบา ๆ เพื่อให้เขารู้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นกับครอบครัวของเขาเพราะฉัน เขาไม่สนใจการกระทำของฉัน และยังคงจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่หวั่นไหว เธอกลัวมากจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้แต่ยังคงขู่แซคคารี่ด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวว่า “อย่าคิดว่าที่นายถูกเรียกกลับมาเพราะนายเป็นคนในครอบครัวชิคที่ได้รับมรดก ฉันอยากบอกนายสักอย่างหนึ่งเถอะแซค ตราบเท่าที่พ่อของนายยังมีชีวิตอยู่ น