บทที่ 188

แซคคารี่ถามฉันที่กำลังถูกครอบงำโดยความโศกเศร้าเสียงเบา ถ้าถามว่าฉันอยากลืมดิกสันไหม ฉันขอปฏิเสธ ศีรษะเล็กส่ายไปมาทันควันก่อนเอ่ยตอบ “ฉันไม่อยากลืมเขา” แคโรเลือกที่จะเก็บความทรงจำนี้ไว้ มันมีทั้งเรื่องดีและร้ายมากมายที่เราสองคนฝ่าฟันไปด้วยกัน นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตของฉัน จะให้ฉันลืมมันได้ยังไง? ร่างเล็กยังคงนอนเหยียดกายอยู่กลางดงดอกไม้ดังเดิม ร่างสูงไม่ได้เอ่ยปาก ทว่ายกมือมาลูบหน้าผากของฉันแทน มือสากขยับลูบอยู่สองสามครั้งจึงเอ่ย “แคลลี่ พักเถอะนะ” คืนนั้น ฉันร้องไห้ตลอดคืนจนสลบไปด้วยความอ่อนเพลีย วันเวลาผ่านไปกับความเจ็บช้ำในใจที่ยังอยู่ ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมากลับต้องเจอกับความจริงที่คอยตอกย้ำ ร่างกายเริ่มอ่อนแรง มือเรียวคว้าโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมา พลางกวาดสายตามองวันที่ สามวันผ่านไปแล้วตั้งแต่วันที่ดิกสันประสบอุบัติเหตุ ฉันยังนอนซึมอยู่บนเตียงไม่ยอมขยับไปไหน นิ้วโป้งขยับเลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ของแลนซ์ ทว่าดันเจอของลอเรนเสียก่อน ฉันกดโทรออก และไม่นานเธอก็รับสาย “พี่สะใภ้” น้ำตาที่แห้งหายรื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงสั่นระเรื่อของเธอ “ลอเรน ดิกสัน ล่ะ?” เศษเสี้ยวในใจลึก