บทที่ 187

แม้ว่าฉันจะขอร้องขนาดไหน ท่านก็ปฏิเสธฉัน แคโรหันไปมองแลนซ์อย่างขอความช่วยเหลือ ทว่าอีกฝ่ายกลับทำได้เพียงแตะไหล่ฉันเชิงปลอบโยน “ดิกสันจะต้องไม่เป็นอะไร” ฉันกำชายเสื้อของเขาไว้แน่น “ได้โปรดให้ฉันไปด้วยเถอะนะ” “คุณพ่อก็มีเหตุผลของท่านเอง” ทุกคนในตระกูลเกร็ดเดินทางออกไปหมดแล้ว ทิ้งไว้เพียงฉันและยัยโง่ เกวน เวิร์ท ฉันพุ่งตัวออกไปเพื่อหวังเพียงเห็นเครื่องบินนั่นเคลื่อนตัวออกไป หัวใจดวงนี้กำลังโดยบีบอัดจนแทบแหลกละเอียด ฉันรู้สึกแย่เกินกว่าที่จะอยู่ในเมืองอู๋ มือเรียวสั่นหยิบกุญแจรถแล้วรีบขับไปยังเมืองถงด้วยความสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ ทว่าเมื่อถึงเมืองถงแลนซ์ก็โทรหาฉัน “เด็กน้อย ผมมีเรื่องที่ต้องบอกคุณ แต่ได้โปรดอย่าโทษตัวเองเลย” ฉันห้ามเขา “ได้โปรดอย่าพูดมัน...” “ดิกสัน เขา...” ฉันตะโกนเสียงแหบพร่า “ได้โปรดอย่าพูดมันออกมา!” “เด็กน้อย งานฌาปนกิจศพของดิกสันจะจัดขึ้นในวันมะรืนนี้” ใจของฉันแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี ลำคอนั้นแห้งผากราวกับขาดอากาศจะหายใจ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางเลยซักนิด แคโรยังคงดึงสติกลับมาไม่ได้ นี่มันบ้าชัด ๆ มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม เขาพึ่งมาจะขอฉันคืนดีไปไม่น