บทที่ 189

ร่างนั่นยืนถือร่มสีดำคันใหญ่และมีใบหน้าหล่อเหลาเช่นเดียวกับร่างที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน ดวงตาคู่คมมองมาอย่างอ่อนโยน ฉันได้แต่หวังในใจลึก ๆ ให้คนตาหน้าเป็นดิกสัน หวังให้เขากลับมาจากโลกหลังความตาย แต่ฉันก็รู้ดีว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหน้านั้นคือแลนซ์ ร่างเล็กยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน จนอีกฝ่ายเอ่ยปากเรียก ริมฝีปากบางเม้มแน่น “ฉันไม่เหลือใครให้คอยถามไถ่อีกแล้ว” แม้กระทั่งชายที่รักที่สุดก็จากไปแล้ว “เด็กน้อย ดิกสันฝากข้อความบางอย่างมาถึงคุณ” ฉันถามเสียงสั่นเครือ “เขาฟื้นขึ้นมาก่อนตายเหรอ?” แลนซ์พยักหน้าตอบกลับพลันเอ่ยเสียงเรียบ “เขาหวังให้คุณใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป” อีกฝ่ายเงียบไปพัก ก่อนพูดต่อ “ผมก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน” แต่รู้ไหม ว่าตอนนี้ฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริง ๆ ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะมีความสุขได้อีกแล้ว ร่างสูงยังยืนตรงนั้น เช่นเดียวกับสายฝนที่ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย แลนซ์ค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาและตัดสินใจบอกกับฉัน “เด็กน้อย พรุ่งนี้ผมจะไปฝรั่งเศสแล้วนะ” เราทั้งคู่รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นหลังการจากไปของดิกสัน รักสามเศร้าระหว่างเราสามคนเดินทางมาถึงจุดจบของมันแล้ว ฉันจะไม่