บทที่ 164

แซคคารี่แชร์โลเคชั่นมาให้ แต่พอถึงเขตสนามบินก็เห็นลีมูซีนจอดเรียงรายอยู่สามสี่คัน รถส่วนบุคคลไม่สามารถเข้ามาจอดไว้ในบริเวณนี้ แสดงว่าพวกมันคงเป็นของคนรวยหรือพวกมีอิทธิพลแน่ พลันเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำคันหรูที่ติดป้ายทะเบียนเลขตัวเดียวหายากเช่นเลขหนึ่งก็ขับเข้ามา ดูก็รู้ว่านั่นเป็นรถของแซคคารี่ ร่างสูงนั่งนิ่งรออยู่ในรถ ฉันจอดสปอร์ตคาร์ของตัวเองไว้แล้วลงจากรถเพื่อเดินไปหาอีกฝ่าย ทว่าก่อนที่จะได้เปิดประตูรถของเขา กลับมีเสียงเรียกน่าสะพรึงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังเสียก่อน “แคโรไลน์ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?” เสียงของหล่อนช่างน่ารังเกียจ ไม่ว่ายังไงก็ยังน่าขยะแขยงและไม่เคยจำใส่กะโหลกว่าอย่ายุ่งกับเรื่องของคนอื่น แต่ก็อย่างว่าแหละ ยัยนี่ยังคงยึดมั่นในความจองหองนั่น เพราะหล่อนคือผู้สืบทอดของตระกูลเยล รวมทั้งคู่หมั้นของดิกสัน เกร็ก ... แคโรถามกลับทว่ายังคงหันหลังให้หล่อน “มันไม่ใช่เรื่องของเธอ จริงไหม?” แค่หน้าฉันยังไม่อยากมองเลย เสียงนั่นเอ่ยเหยียด “ฉันนึกว่าเธอใกล้ลาโลกไปแล้วซะอีก?” ฉันถึงกลับพูดไม่ออก ฉันเกลียดยัยนี่ นิสัยเสีย ๆ ของเธอกำลังทำให้ฉันปวดหัว ในใจอยากจะเปิดประตูขึ้