บทที่ 163

เราทานอาหารเที่ยงด้วยกันก่อนจะเดินช้อปปิ้งเพื่อฆ่าเวลา ซัมเมอร์ซื้อเข็มขัดหนังสีดำเส้นหรูให้ฉันเป็นของขวัญ เธอเอื้อมมือมาช่วยคาดสายเข็มขัดพลางบีบเอวของฉันเบา ๆ “ว้าว เธอผอมมากเลยแคโร! ดูเธอสิ ทั้งหน้าสวย ๆ ผิวเนียน ๆ แล้วก็เสื้อตัวสั้นโชว์เอวคอดนั่นอีก โคตรดึงดูดเลย” คำพูดของเธอทำฉันนึกเขิน เพราะเข็มขัดที่ซัมเมอร์ซื้อให้มีลักษณะเป็นเส้นหนังที่หนากว่าปกติ มันเสริมให้เอวของฉันดูบางลงกว่าเดิมเสียอีก ราวกับแซคคารี่สามารถโอบมันได้ด้วยมือข้างเดียว เดี๋ยวนะ “แล้วทำไมฉันถึงต้องคิดถึงเขาด้วยเนี่ย?” แคโรส่ายหัวไปมาให้กับความคิดของตัวเอง เราเดินซื้อของกันอยู่ซักพักก่อนจะบอกลากัน ทว่าผ่านไปซักพักแซคคารี่ก็โทรเข้ามา น้ำเสียงเย็นเยียบถามขึ้น “มีอะไรหรือเปล่า?” ฉันรีบฟ้องอีกฝ่ายถึงวีรกรรมของโจชัวร์ ปลายสายฟังอย่างเงียบ ๆ จนจบก่อนจะพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ฉันตอบรับดีใจ “ขอบคุณนะคะ” “แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่เมืองอู๋” แล้วทำไมถึงจู่ ๆ ถึงบอกฉันล่ะ... เขามาทำอะไรที่นี่? และฉันควรจะตอบไปว่ายังไงดี? ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น พลันเอ่ยถาม “คุณอยู่แถวไหน?” “ยังอยู่ที่สนามบิน แต่หลังจากนี้ต้อ