บทที่ 159

ฉันพูดพลางมองเขาอย่างสำรวจ ไม่บ่อยนักที่ดิกสันจะสวมเสื้อเชิ้ตสีดำแบบนี้ ผมดำหนาที่ไม่ได้เซตกระจายอยู่บริเวณหน้าผากทำให้อีกฝ่ายดูอ่อนวัยกว่าปกติ ริมฝีปากยกยิ้มอีกครั้ง “ได้โปรดอย่าพูดอะไร เพราะฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณเหมือนกัน แต่คงขออวยพรให้แทน ในที่สุดคุณก็ได้มีภรรยาที่แข็งแรงที่พร้อมจะมีลูกให้คุณเสียทีนะ” ดิกสันเริ่มขนับตัวเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างทว่าก็นิ่งไป ขาเรียวก้าวผ่านผู้ชายตรงหน้าแล้วเดินกลับบริษัทไป เมื่อถึงออฟฟิศฉันก็ลองเดินไปริมหน้าต่างแล้วก้มมองแถว ๆ หน้าคาเฟ่ ดิกสันยังคงยืนอยู่ตรงนั้น พอตกกลางคืนควินซี่ก็โทรเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย นิ้วเรียวกดบล็อกเบอร์ทันที ตอนนี้ฉันไม่พร้อมจะต่อกรกับเธอ ถ้าจัดการเรื่องวุ่นวายในตอนนี้ได้แล้วฉันถึงจะติดต่อกลับไป ฉันเริ่มรู้ว่าตัวเองเด็ดขาดขึ้นกว่าเดิมก็ในตอนที่กดบล็อกเธอโดยไม่ลังเลเนี่ยแหละ แคโรรอจนกว่าดิกสันจะหายไปจากบริเวณคาเฟ่ถึงค่อยเดินออกจากออฟฟิศ สายลมของฤดูร้อนพัดเข้าเต็มหน้าเมื่อประตูทางเข้าของบริษัทเปิดออก มันเย็นกำลังดี ทำให้ฉันเลือกเดินกลับบ้านแทนการขับรถและแวะซื้อดอกไม้ริมทางอย่างผ่อนคลายอารมณ์ ใจจริงอยากได้เป