บทที่ 155

ถ้าไม่มีดิกสัน ชีวิตฉันคงสดใสมีชีวิตชีวามากกว่านี้ ควินซี่พูดถูก ฉันเป็นผู้หญิงที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองอู๋ แถมสามารถใช้ชีวิตอย่างหรูหราน่าตื้นเต้นได้ทุกวัน แต่มันแค่เคยเป็น ทำไมฉันต้องมาเจอดิกสันด้วยนะ?! ทำไมฉันต้องอยู่ในจุดที่ย่ำแย่แบบนี้? แคโรไม่เข้าใจ ทว่ายิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเจ็บ ร่างบางผ่อนลมหายใจพลางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างหมดแรง คืนนี้ ฉันอยากจะให้มันเป็นการร้องไห้ครั้งสุดท้าย และในอนาคตฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายตัวเองได้อีก! จะไม่ยอมให้ใครใช้ความรักมาทำร้ายฉันอีกต่อไปแล้ว! เสียงแผ่วของเปียโนยังคงดังมาจากด้านบน และมันเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินชัดเจน เพลงนี้คือ “ถนนแห่งสายลม” ที่เคยได้ฟังครั้งแล้วครั้งเล่าในอดีต ร่างเล็กยืนขึ้นและงักเมื่อเสียงเปียโนนั้นหยุดลง ไม่นานก็มีร่างของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องด้านบน ร่างสูงยืนอยู่ตรงระเบียงก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยพร้อมเบนสายตาเศร้า ๆ นั้นมองลงมาที่ฉัน ถึงแม้มันจะมืดแต่ร่างตรงหน้าก็ยังคงโดดเด่นเสมอ ฉันเคยบอกไปก่อนหน้านี้ว่า ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน สายตาคมที่เย็นชานั้นก็ยังคงถูกบันทึกไว้ในความทรงจำของฉันตลอ