บทที่ 156

“เด็กน้อย คุณรู้ไหมว่าผมอยู่ตรงนี้เพื่อรอคุณเสมอ” แม้ว่าจะเป็นคำคืนที่ดูหม่นหมอง แต่แววตาของเขากลับเปร่งประกายตา พลันนัยน์ตาคู่คมคู่นั้นก็ทอดมองมาที่ฉันด้วยความอ่อนโยน แคโรมั่นใจว่าหากตัวเองมีความกล้าที่เดินเข้าไป ในสายตาของเขาก็จะมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น แต่ฉันทำไม่ได้ ร่างเล็กส่ายศีรษะไปมาพลางร้องไห้ “ฉันขอโทษ” แลนซ์ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบของฉัน “สองเดือนก่อน คุณก็จมอยู่กับความคิดของตัวเองแบบนี้แล้วตัดสินใจเลือกดิกสัน ผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว ผมย่อมยอมรับได้อยู่แล้ว ผมคอยภาวนาให้คุณมีสุขภาพที่ดีและพบเจอแต่ความสุขจากสิ่งที่คุณเลือก! แต่ดูคุณสิเด็กน้อย คุณไม่มีความสุขเลยซักนิด พอเป็นนี้แล้ว ทำไมคุณไม่ยอมให้โอกาสผมได้พัฒนาความรู้สึกของเราบ้าง?” พัฒนาความรู้สึกของเราอย่างนั้นเหรอ? ในอดีตที่ผ่านมาเราเคยได้ใช้ความรู้สึกเหล่านั้นร่วมกันเหรอ? มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกของฉันฝ่ายเดียว แค่ฉันคนเดียวที่เอาแต่คอยนึกถึงเขามาตลอดเก้าปี ร่างบางได้แต่ยืนนิ่งใต้แสงสลัวของตึกเรียน ฉันไม่รู้ว่าต้องตอบเขาออกไปแบบไหน ฉันรู้แค่ว่า ความรู้สึกที่อยากจะอยู่เ