บทที่ 152

แซคคารี่ทำฉันตกใจแทบลมจับ ริมฝีปางบางยกยิ้มฝืดเมื่อสบเข้ากับแววตาคมคู่ ก่อนจะอธิบายเสียงเบา “ฉันหลับต่อไม่ได้และพระอาทิตย์ก็กำลังขึ้นแล้ว ดะ เดี๋ยวฉันลงไปเตรียมอาหารเช้าก่อนนะ” ร่างเล็กผุดลุกจากเตียงพลันวิ่งลงบันไดไปทันที มือเรียวจับลูบแก้มที่ร้อนเห่อของตัวเองพลางคิดว่าคืนนี้ควรจะนอนที่โซฟาเสียดีกว่า ฉันนั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนโซฟาซักพัก เมื่อจิตใจเริ่มสงบนิ่งก็ตัดสินใจเดินเข้าไปทำอาหารเช้า แต่ฉันเป็นคนทำอาหารไม่เก่งและทำได้เพียงเมนูง่าย ๆ มื้อเช้าวันนี้คงต้องทนกินโจ๊กกันไปก่อน เมื่อปรุงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็พาตัวเองกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม ไม่นานแซคคารี่ก็เดินลงมาในชุดสูทสีดำตัวเก่ง เราทานอาหารเช้าด้วยกันเงียบ ๆ ทว่าเมื่อทานเสร็จร่างสูงกลับมานั่งใช้เวลาในช่วงเช้าที่ห้องนั่งเล่น พลางอ่านหนังสือราวกับว่าวันนี้เป็นวันหยุดของเขา พอเข็มสั้นและเข็มยาวชี้เลขสิบสอง ร่างสูงก็ลุกเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารเที่ยง สาวใช้คนเดิมไม่ได้มาทำงานในวันนี้ ทำให้ฉันต้องทานอาหารเที่ยงฝีมือแซคคารี่แทน โชคดีที่ช่วงบ่ายคนตรงหน้าจำต้องเข้าห้องเรียนของตัวเอง ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดทำตัวไม่ถูกนี่จบลง เม