บทที่ 135

ฉันไม่รู้จะตอบเขาไปว่าอะไรดี คนขับรถพึงพาฉันมุ่งตรงไปยังอพาร์ตเมนต์ของแซคคารี่ ตอนแรกฉันวางแผนว่าจะลงจากรถไปเรียกแท็กซี่ ทว่าสายตาจ้องมองมาไม่เลิกเชิงกดดันของคนขับรถทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้โต้แย้ง แคโรถอนหายใจอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะเดินตามเขาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด หลังจากใส่พาสเวิร์ดอีกฝ่ายก็ผายมือให้ฉันเดินเข้าไปด้านในพลันปิดประตูห้องกลับไปทันที เขาอย่างกับเป็นกิจวัตรไปเสียงั้น ร่างบางเดินไปรอบห้องอย่างสำรวจและพบว่าแซคคารี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าให้เดา ตอนนี้เขาคงยังอยู่ที่งานเลี้ยงตระกูลเยล ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ถึงห้องน้ำ มือเรียวลบเครื่องสำอางของตัวเองออก พลางเงยหน้ามองเงาสะท้อนของใบหน้าที่ขาวซีดแล้วยิ้มออกมา “ขอบคุณพระเจ้าที่มันไม่ได้ดูน่าเกลียดขนาดนั้น” นัยน์ตาสวยจ้องไปยังรอยแผลเป็นที่เริ่มจางลง มันจางมาก และมันก็ไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่แซคคารี่พูด เท้าเปลือยเดินออกมาจากห้องน้ำหลังล้างหน้าจนสะอาด แคโรมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น พลางมองออกไปนอกกระจกใสบานใหญ่ ภาพด่านล่างนั้นเต็มไปด้วยแสงไฟและผู้คนที่เดินกันควักไขว่ ชีวิตกลางคืนได้เริ่มขึ้นแล้ว ฉันเดินกลับไปที่โซฟาล้มตัวลงนอนเล่นโ