บทที่ 131

บทเพลงนั่นคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง ฉันหลับตาลงยิ้มบาง ๆ “ขอบคุณนะ” ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งคุณเคยก้าวเข้ามามาในชีวิตของฉัน แต่บางอย่างในชีวิตก็ควรปล่อยทิ้งไปบ้าง เรื่องราวบางเพียงเข้ามาทำหน้าที่เตือนใจเราแล้วก็หายไป แคโรเอ่ยอีกครั้ง “ลาก่อน ไว้เจอกันใหม่เมื่อโชคชะตานำพา” เมื่อแลนซ์ขับรถออกไป ฉันก็ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นพลางปรับอารมณ์ของตัวเองอยู่พักใหญ่ ทว่าพอยื่นขึ้นภาพตรงหน้ากลับวูบลง สมองตื้อราวกับจะเป็นลมเสียให้ได้ แขนเรียวยื่นออกไปคว้าหาที่จับแต่กลับมีมือหนาของใครบางคนยื่นออกมาคว้าตัวฉันไว้ได้ทันพอดี ฉันเบนสายตาขึ้นมองก่อนจะต้องประหลาดใจกับใบหน้าที่คุ้นเคยนี่ ฉันผละตัวออกมาจากเขาทันควัน “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” ดิกสันตอบปนเสียงขุ่น “ผมอยู่ที่นี่ตลอดเวลา” อย่าบอกนะว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่ฉันพูดกับแลนซ์ไปเมื่อกี้? ทว่าคนตรงหน้ากลับส่งมือหนาออกมาลูบใบหน้าของฉันอย่างนุ่มนวล “ผมควรจะมีความสุขมีคุณปฏิเสธเขา แต่พอได้เห็นท่าทีเด็ดเดี่ยวของคุณ… แคโรไลน์ คุณไร้หัวใจกว่าที่ผมคิดซะอีก” ฉันตวัดมองตาขวาง “คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่?” “แคโรไลน์ ผมมีเหตุผลที่ทำแบบนั้นจริง ๆ” มือเรียวปัดมือหนาบนแก้